Μυθιστόρημα - Εκδόσεις artdrop

Τον Νίκο Σακκά είχαμε γνωρίσει το 2013 με το έργο του «Οι δύο Ρολογάδες», που ήταν ουσιαστικά η πρώτη λογοτεχνική του απόπειρα, ανάμεσα σε άλλα εκδοθέντα βιβλία του σχετικά με την εκπαίδευση και την επιχειρηματικότητα. Θεωρώ όμως πως η μεγάλη του συγγραφική αλλαγή και ωριμότητα έρχεται με το «Φεγγαρόφωτο». 

Μέσα στο μυθιστόρημα αυτό περιγράφεται ,κυρίως, η ζωή δύο ανθρώπων, του Κοσμά και της Μυρτώς, μα και του φιλικού ή συγγενικού περίγυρού τους, κατοίκων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ο επαναπατρισμός του Κοσμά από την Πολωνία, η προσγείωσή του στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα και η καλλιτεχνική σχέση που χτίζει με την ανερχόμενη μουσικό, Μυρτώ. Χαρές, λύπες, έρωτες, αγωνίες. Ισχυρές προσωπικότητες που αφήνουν το στίγμα τους, χωρίς όμως αυτό να είναι ο βασικός τους στόχος. Απλά κάποια άτομα έχουν «άστρο» και ξεχωρίζουν με την ύπαρξή τους. 

Ο συγγραφέας θέτει συχνά ένα σημαντικό για τον άνθρωπο δίλλημα. Να αφεθεί στην τύχη ή να την δημιουργήσει και να την καθορίσει μόνος του; Μα οι ισχυρές προσωπικότητες όπως ο Αμύντας, η Μυρτώ, ο Κοσμάς και η Anna, δεν πορεύονται με κριτήριο την τύχη. Πατάνε στα δικά τους πόδια και καθορίζουν μόνοι τους το «είναι» τους. Πετυχαίνουν τους στόχους που βάζουν με τις ικανότητες και τους αγώνες τους. 

Θα μου πείτε «δεν υπάρχει πεπρωμένο;» Σαφώς και υπάρχει, αλλά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το φως που εκπέμπουμε. Με τους αστερισμούς που ανήκουμε, όπως γράφει κι ο συγγραφέας. Κι αν οι πρωταγωνιστές περιφρονούν την επίδραση της τύχης, εκείνη δεν σταματά να τους σκανδαλίζει, παίζοντας μαζί τους περίεργα παιχνίδια. 

Το μυθιστόρημα είναι τόσο οικείο στον καθένα, που θαρρείς περιγράφει τους ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας. Εκείνους που ζουν αθόρυβα κι εκείνους με την πληθωρική παρουσία. Εκείνους που αγαπούν την αρμονία και την ησυχία κι εκείνους που αγαπούν την μοχθηρία και την παραβατικότητα. Όλοι άνθρωποι, όλοι ίσοι απέναντι στο πεπρωμένο, που δεν κάνει διακρίσεις. 

Η γραφή του Νίκου Σακκά πραγματικά εντυπωσιάζει. Από τoν ρεαλισμό και τη λιτότητα, περνάει συχνά στον λυρισμό και την φαντασία. Ανοίγει διαλόγους με το φεγγάρι και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε άλλη διάσταση. Χωρίς διόλου να θεωρήσεις πως αυτό που διαβάζεις είναι σκοπίμως επιτηδευμένο ή υπερβολικό. Αυτά τα «υπερβατικά» στολίσματα είναι άριστα ενταγμένα στο υπόλοιπο κείμενο, δίνοντάς του μια αύρα αγάπης και μυστικισμού. Έρωτα και λάμψης. Σύμμαχος στη γραφή, η μουσική και η αρμονία. Νομίζεις πως βλέπεις τους δύο δεξιοτέχνες να παίζουν μπροστά στα μάτια σου και πως ακούς τις εκλεπτυσμένες νότες τους. Το «Φεγγαρόφωτο» είναι από μόνο του ένα φως. Ένα όμορφο φως στην ψυχή μας... 

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών