Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Γαβριηλίδη

«Το ταξίμι του Οδυσσέα» είναι το πρώτο επίσημο λογοτεχνικό έργο της Μαρίνας Σαουνάτσου. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο νέους, την Μαρία και τον Οδυσσέα, που ξεκινά από τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα και καταλήγει στη φθορά και την κατάρρευση των προσδοκιών τους. 

Η γλώσσα της Μαρίνας Σαουνάτσου είναι λιτή, χωρίς διόλου υπερβολές και άσκοπα γεμίσματα. Εξάλλου είναι τέτοια η περιγραφική ικανότητά της που δεν χρειάζονται περιττά πράγματα. Εξιστορεί τα γεγονότα θέλοντας να είναι όσο το δυνατόν πιο οικεία στους αναγνώστες της. Έτσι κι αλλιώς σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση και σε αγωνία για κάθε σκηνή που ακολουθεί. Χωρίς πλατειασμούς και χωρίς ανούσιες παρενθέσεις. 

Σημείο κλειδί στην υπόθεση, η ίδια η οικογένεια και οι συνεκτικοί δεσμοί μεταξύ των μελών της. Η Μαρία «οδηγείται» σε μια σχέση με τον αρκετά μεγαλύτερό της Οδυσσέα, αναζητώντας ουσιαστικά το χαμένο πατρικό της πρότυπο.  Η έλλειψη επικοινωνίας και οι πιέσεις της σκληρής μάνας την οδηγούν υποσυνείδητα στη φυγή από το πατρικό άσυλο. Επιλογή που δεν την δικαιώνει με την εξέλιξη του βιβλίου, με βάση τις δικές της προτεραιότητες και προσόντα. Μέσα όμως από την περιπέτεια της Μαρίας και του Οδυσσέα, αναδύονται ορισμένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής αστικής κοινωνίας. Προβλήματα που προκάλεσε η μεγάλη αστικοποίηση του ελληνικού πληθυσμού της υπαίθρου κατά τις τελευταίες δεκαετίες και η ταυτόχρονη εγκατάλειψη των πατρογονικών του εστιών. Η κρίση θα φέρει στην επιφάνεια μια υπαρκτή συνισταμένη. Το γεγονός πως στην επαρχία μπορείς να ζήσεις με τη γη ή με άλλες εναλλακτικές δράσεις, σε αντίθεση με την μεγαλούπολη που αδυνατεί να δώσει λύσεις μπροστά στο «τέρας» της ανεργίας και στην κατάρρευσης των κοινωνικών δομών. Οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Ο απλός και ανυπεράσπιστος καθημερινός άνθρωπος βιώνει την πίεση της κρατικής φορολογίας, της εγκληματικότητας και της κατάπτωσης των αξιών. Στράφηκε με μανία στο μπετόν γυρνώντας την πλάτη του στη ζωοφόρο φύση. Θύματα επίσης ξαναγίνονται και οι οικονομικοί μετανάστες των προηγούμενων δεκαετιών, που καλούνται για μια ακόμη φορά να αναζητήσουν νέους χώρους εργασίας ή και νέους τόπους. 

Το φεγγάρι ωστόσο έχει και την φωτεινή του πλευρά και αυτό δεν είναι άλλο από την φιλία και την δύναμή της. Εκεί που η συγγένεια είναι ανεπαρκής έρχεται η φιλία να αναπληρώσει το κενό. Οι φίλοι των πρωταγωνιστών βρίσκονται πάντα δίπλα τους. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Στη χαρά αλλά και την λύπη. Η συγγραφέας όμως προβάλει και μια άλλη σημαντική παράμετρο, που είναι η φύση του “αυθεντικού” καλλιτέχνη. Πράγματι ο Οδυσσέας είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Για να ακολουθήσει το πάθος του, που είναι η μουσική, συχνά απομονώνεται, ξεφεύγει, κλείνεται στον εαυτό του. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους περισσότερους συγγραφείς, συνθέτες, ζωγράφους κτλ. «Όλοι μας» συχνά αναζητούμε τον δικό μας προσωπικό και μοναχικό χώρο για να δημιουργήσουμε ή για να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα… 

Θα κλείσω με μια μόνο μικρή παρατήρηση που έχει να κάνει με τη ροή του βιβλίου. Ειδικότερα προς το τέλος η συγγραφέας πραγματοποιεί μεγάλα χρονικά άλματα στην υπόθεση, αφήνοντάς μας μια έκδηλη απορία για το πώς κύλησαν αυτά τα χρόνια για τη ζωή του ζευγαριού. Λάθος που έκανα κι εγώ στο πρώτο μου μυθιστόρημα και οφείλω να το ομολογήσω. Δεν ξέρω τι μας πιάνει καμιά φορά και βιαζόμαστε να κλείσουμε το βιβλίο γρήγορα, ενώ έχουμε κι άλλα στοιχεία να δώσουμε στον αναγνώστη. Αλλά σε κάθε πρώτη προσπάθεια όλα αυτά συγχωρούνται και ανοίγουμε φτερά για νέα πράγματα. Άλλωστε από τα λάθη μας μαθαίνουμε… Καλή συνέχεια λοιπόν στην Μαρίνα Σαουνάτσου, στο ταξίδι που ξεκίνησε στον όμορφο συγγραφικό κόσμο.  

Αλέξανδρος Ακριτίδης 

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών