Ιχνηλάτες του Τέλους λέγεται η ποιητική συλλογή που λάβαμε από τον Ν.Γ. Λυκομήτρο. Μόνο που η λέξη «Τέλος» στη συγκεκριμένη περίπτωση προσδιορίζεται πλήρως. Είναι το μακάριο τέλος του ανθρώπου ή ο θάνατος θα λέγαμε απλούστερα. Ο ποιητής μοιάζει απόλυτα εξοικειωμένος με την ιδέα του θανάτου ως ένας άλλος «καταραμένος ποιητής» των τελών του 19^ου αιώνα, όπως ο Βερλέν, ο Ρεμπό, ο Μαλαρμέ ή και δικός μας Καρυωτάκης. Και όλα αυτά δοσμένα με μια ποιητική ευφράδεια που τείνει να γίνει πεζογραφία.

Είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι ποιητές βγάζουν πόνο. Κι αν δεν έχουν δικό τους πόνο να βγάλουν ταυτίζονται με τον πόνο των άλλων…. Δεν ξέρουμε συνεπώς αν όλα αυτά που διαβάζουμε εκφράζουν τον ίδιο τον ποιητή ή άλλες ψυχές που έχει ταυτιστεί μαζί τους. Φράσεις που δηλώνουν αστική απογοήτευση, αναζήτηση αγάπης, εκτίμησης και συμπόνιας. Σκοτεινές και γκρίζες σκηνές, όπως στο ποίημα «θόλος», που με ευκολία θα ταυτίζονταν με το σουρεαλιστικό DARK CITY. Συνήθως διαβάζουμε ποιήματα με υπόβαθρο την κοινωνική διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία όμως αυτών των ποιημάτων μοιάζει να επικεντρώνεται σε πιο στενούς κοινωνικούς κύκλους.

Μας εντυπωσίασε μια σειρά ποιημάτων με τίτλο «Δέκα εκδοχές μιας αυτοκτονίας», χωρίς ωστόσο να ταυτιζόμαστε με το περιεχόμενό της. Βεβαίως η ποίηση δεν γράφεται για να συμφωνείς πάντα μαζί της, ούτε έχει το ίδιο αποτέλεσμα στην ψυχή του κάθε αναγνώστη. Σαφώς δεν γράφουμε με στόχο να γίνουμε αρεστοί και ούτε για να ωραιοποιούμε καταστάσεις. Απλά θα μας ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον στο μέλλον αν θα βλέπαμε από τον ποιητή έναν αντίστοιχο ποιητικό διάλογο με τίτλο περίπου «Δέκα λόγοι για να παραμείνουν στη ζωή» αυτοί οι ίδιοι ποιητικοί του πρωταγωνιστές…. 

Λέξη κλειδί σε αρκετά ποιήματα το «χρώμα». Διαβάζουμε σε ένα ποίημα: 

«Μάλλον θα διαλύσω τα χάπια στο νερό. Ίσως το μείγμα δώσει λίγο χρώμα στη ζωή μου….» 

και σε ένα άλλο: «….Για ν’ αποκτήσει λίγο χρώμα η διάφανη φυλακή μου»  

Αν και γνωρίζουμε ότι πολλά από τα ποιήματα αυτής της συλλογής έχουν γραφτεί σε αρκετά νεαρή ηλικία από τον ποιητή, εντούτοις είναι εμφανές ότι δεν επιδιώκει ιδιαίτερα ν’ αλλάξει την πορεία που χάραξε. Κάποια ψήγματα έρωτα εμφανίζονται που και που αλλά κι αυτά μέσα σε ένα επικίνδυνο και εκρηκτικό τοπίο. Σε ένα από τα ποιήματα που μας άρεσε γράφει:  

Ο έρωτας είναι ένας οδοστρωτήρας

που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του.

Αν του αντισταθείς, θα σε κάνει να το μετανιώσεις.

Κι αν ενδώσεις, θα υποφέρεις αφόρητα όταν τον χάσεις.

Τελικά τι είναι προτιμότερο;

Να βουτήξεις στο ηφαίστειο και να σε κάψει η λάβα

ή να στέκεσαι αιωνίως πάνω στον κρατήρα; 

Τελικά ,φίλε Νικόλα, αυτή η βουτιά στον έρωτα, με όλες τις παρενέργειές της, μπορεί να αποτελεί και τη μόνη υγιή λύτρωση στη ζωή των ανθρώπων….  

Ο Ν. Λυκομήτρος διατηρεί την ιστοσελίδα http://the-sound-of-loss.blogspot.com/