Η Ειρήνη Δερμιτζάκη υπογράφει τη συλλογή διηγημάτων «Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα», που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες από την ANIMA Εκδοτική. Κι αν το εξώφυλλό της μας προδιαθέτει για ένα βελούδινο και εύθυμο περιεχόμενο, μόνο αυτό δεν συμβαίνει στ’ αλήθεια. 

Αυτό που χαρακτηρίζει κυρίως τα κείμενα είναι ο ρεαλισμός. Ρεαλισμός στις σκηνές, ρεαλισμός στη γλώσσα, ρεαλισμός στις ανθρώπινες συμπεριφορές. Πολλές φορές τα περιστατικά που περιγράφονται είναι τόσο έντονα που ο αναγνώστης σοκάρεται. Όχι γιατί αυτά που διαβάζει είναι σκληρά, αλλά γιατί γρήγορα αντιλαμβάνεται πως ανάλογα συμβάντα γίνονται καθημερινά, στη διπλανή του πόρτα, στην εργασία, ως και στο ευρύτερο συγγενικό του περιβάλλον. 

Αυτό το βιβλίο συνοψίζει όλους τους “λογικούς” προβληματισμούς που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μέσα στο σύγχρονο κοινωνικό του περιβάλλον. Δεν είναι υπερβολή να πω πως κάθε διήγημα θίγει και ένα διαφορετικό θέμα. Θα ξεχώριζα την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, την ενδοοικογενειακή βία, την οικονομική κατάρρευση, την παγκόσμια τρομοκρατία, την μετανάστευση, τον ρατσισμό, την θυματοποίηση των αδυνάτων, την κακή συμπεριφορά γονέων, την ανθρώπινη απώλεια, την ομοφυλοφιλία. Θίγονται όμως και θέματα που αφορούν την ίδια την ανθρώπινη φύση και τις λάθος συμπεριφορές που αυτή συχνά αναδύει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν σωστοί άνθρωποι και σωστές αντιδράσεις. Απλά η συγγραφέας, από την μια πλευρά στηλιτεύει τη σκληρή και σκοτεινή πλευρά κάποιων ανθρώπων, που σε κάποια στιγμή της ζωής τους την εξωτερικεύουν και από την άλλη, την καταστροφή που μπορεί να επιφέρει η παθητικότητα. Έλλειψη αυτοπεποίθησης, άκαιρη μετάνοια, απαξίωση των άλλων, καταπίεση συναισθημάτων, αποξένωση, καταξίωση με αθέμιτα μέσα, παρεμβατικότητα. Μήπως τελικά το κακό ελλοχεύει πίσω από κάθε στιγμή της ζωής μας; 

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως η συγγραφέας αλλάζει τακτικά αφηγηματικό στυλ και οντότητα, με απόλυτη επιτυχία θα έλεγα. Άνδρας - γυναίκα - ταπεινός - υπερόπτης - θύμα - θύτης. Ακόμα και όταν περιγράφει ως σκύλος τα γεγονότα, υπάρχει μια αληθοφάνεια στα λεγόμενά της. 

Αν και όλα τα διηγήματα ανεξαιρέτως μου άρεσαν, θα ξεχώριζα το Καλοκαίρι του ’91 για την ωμότητά του, το φλιπεράκι για τα μηνύματά του και το Μαλλιά κουβάρια για τον συμβολικό του χαρακτήρα. 

Με την έκφραση «Αυτό που δεν γνωρίζω ακόμα» εννοούνται όλα εκείνα τα συμβάντα που μπορούν να μας αιφνιδιάσουν ή να επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή μας. Όλα εκείνα που μπορούν να συμβούν με την ανοχή μας ή εν αγνοία μας. Κι αν πιστέψουμε πως πράγματι κάποιες πορείες ζωής καθορίζονται από το πεπρωμένο, είναι βέβαιο πως κάποιες άλλες εξαρτούνται από τη δική μας αντίδραση στα πράγματα.  

Θα συγχαρώ την συγγραφέα για το ουσιώδες έργο της αλλά και για την τόλμη της να θίξει όλα τα κακώς κείμενα της υπόστασής μας.

Αλέξανδρος Ακριτίδης, Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών - Συγγραφέας 

Η Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στη Σητεία. Σπούδασε βιομηχανικό σχέδιο και θέατρο στην Ελλάδα, και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Γράφει σε διάφορα ιστολόγια και περιοδικά λογοτεχνίας. Έχει επίσης γράψει διάφορα κείμενα για το ραδιόφωνο, για comics, θεατρικά κείμενα και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους. Έχει κερδίσει τρία βραβεία διηγήματος. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο.