«Το Τρίπτυχο των Ευχών» του Γιώργου Δάμτσιου είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας, που το διαπερνούν διάφορα φιλοσοφικά αλλά και ανθρωπιστικά ζητήματα. Ο κυρίως κορμός του βιβλίου θυμίζει γνωστά μοτίβα υποθέσεων όπως το «Αλλοίμονο στους νέους» του Σακελλάριου και Γιαννακόπουλου αλλά και το πιο σύγχρονο, «Ο δικηγόρος του διαβόλου» του συγγραφέα Άντριου Νάϊντέρμαν. Άνθρωποι που κλείνουν συμφωνίες με τον διάβολο προκειμένου να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, να ανέλθουν κοινωνικά ή απλά να επιτύχουν την πολυπόθητη καλαίσθητη εξωτερική εμφάνιση. Με αποτέλεσμα να μπλέκουν σε δύσκολες καταστάσεις και να μετανιώνουν για τις επιλογές τους, όταν πλέον είναι πολύ αργά. Με τη διαφορά πως ενώ ο Χόρν γνωρίζει από την αρχή τι έχει να χάσει όταν συμφωνεί με τον διάβολο, να αποκτήσει νιότη και ομορφιά, η ηρωίδα Εύη Καστώνη του Γιώργου Δάμτσιου, αγνοεί τον κίνδυνο που διατρέχει και πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή. 

Ακόμα και στο αρχαίο Δράμα, οι θεϊκοί νόμοι και τα όρια που τίθενται γι’ αυτούς, βρίσκονταν πάντα σε συνάρτηση με την ίδια την ανθρώπινη στάση και πορεία ζωής. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη γνώση αυτών των ορίων, την ερμηνεία των οιωνών και τον καθορισμό των πράξεών του, κάτι που στο αρχαίο Δράμα χαρακτηρίζεται ως τραγική επιλογή.  Η ελευθερία συνεπώς του κάθε ανθρώπου έγκειται στο γεγονός πως πρέπει να υπολογίζει τα δεδομένα και να αποφεύγει μόνος του τις λάθος αποφάσεις. Έτσι και η Εύη Καστώνη, ενώ είδε τα τρομακτικά δεδομένα, αψήφησε τους κινδύνους, έπαιξε με τη φωτιά και έκανε μόνη της τη δική της τραγική επιλογή. Και όλα αυτά για να γίνει η καλύτερη, για να ικανοποιήσει το εγώ της, για να εξαλείψει με πλάγιο τρόπο όσα ο αδύναμος χαρακτήρας της δεν μπορούσε να διαχειριστεί από μόνος του. 

Η τραγικότητα της ηρωίδας δεν πηγάζει από την ανάγκη να λύσει ένα πρόβλημα ανυπέρβλητο. Με θέληση, αυτοπεποίθηση και προσωπική προσπάθεια θα μπορούσε να τα καταφέρει και χωρίς τη βοήθεια ενός άγνωστου υπερφυσικού συντελεστή. Προτίμησε όμως τον εύκολο δρόμο, τον δρόμο των αυτόματων λύσεων και των μακάβριων παρεμβάσεων. Σ’ αυτό το σημείο ο συγγραφέας μας υπενθυμίζει το πόσο άπληστος μπορεί να γίνει ακόμα και ο καλύτερος άνθρωπος, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες. Άραγε μπορούμε να εμπιστευτούμε απόλυτα τον ίδιο μας τον εαυτό; Η ηρωίδα είχε την ευκαιρία απλά να σταματήσει στο κατάλληλο σημείο και να απολαύσει τα κέρδη που είχε αποκομίσει. Ωστόσο δεν της έφτανε αυτό. Την μέθυσε η επιτυχία και ρίσκαρε τα πάντα… 

Όλα αυτά διαδραματίζονται, με φόντο ένα μικρό επαρχιακό και απομονωμένο μέρος. Όχι τυχαία βέβαια. Διότι εκεί όλοι γνωρίζονται. Όλα τα μυστικά κάποτε βγαίνουν στη φόρα. Όλοι οι ψίθυροι εισβάλουν μέσα από τις χαραμάδες των γειτονικών σπιτιών και γίνονται θέμα συζήτησης στα πηγαδάκια. Μα αν η υπόθεση εκτυλίσσεται στα στενά όρια ενός ορεινού χωριού, το τέλος που μας επιφυλάσσει ο Γιώργος Δάμτσιος είναι πάνω απ’ όλα οικουμενικό και άκρως κινηματογραφικό. Με τη θεωρία πως ίσως κάτι τεράστιο υποβόσκει εκεί έξω και το αγνοούμε. Πως ίσως τα όρια του κόσμου που γνωρίζουμε δεν είναι δεδομένα και πως είμαστε πιόνια ενός άλλου μεγαλύτερου παράλληλου σύμπαντος. 

Η γραφή του Γιώργου Δάμτσιου είναι δυνατή και σφιχτοδεμένη. Διαθέτει άριστη περιγραφική ικανότητα και δημιουργεί έντονες σκηνές με ένα ιδιότυπο σασπένς, ως σχολαστικός σκηνοθέτης. Ακόμα και τις σκηνές του θανάτου δεν τις χαρακτηρίζει ποτέ η βιασύνη, αλλά μια μακρόσυρτη - βασανιστική οπτική που τις μετατρέπει σε σοκαρίστηκες εικόνες ενός θρίλερ με όλη της σημασία της λέξης. Θεωρώ ότι ο Γιώργος έχει πολλά ακόμη να μας δώσει στο μέλλον, είτε στο συγκεκριμένο είδος που καταπιάνεται, είτε σε άλλες θεματικές, που είμαι σίγουρος πως μπορεί να προσεγγίσει με ανάλογη επιτυχία.

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών - Συγγραφέας  

Επίσημη σελίδα βιβλίου: http://iwrite.gr/bookstore/to-triptixo-ton-euxon/