Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 3208

Αυτοβιογραφία - Εκδόσεις Μέγας Σείριος


Είναι κάποια βιβλία που διαφέρουν από τα υπόλοιπα. Γιατί τα διαπερνά μια ιδιαίτερη φιλοσοφική αύρα, που τα κάνει πνευματική τροφή για το νου του αναγνώστη. Μπορεί λοιπόν το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Κλαίρης Λυκιαρδοπούλου να αναφέρεται στην δική της πορεία ζωής και στο δικό της ταξίδι αυτογνωσίας, δεν παύει ωστόσο να είναι κι ένα βιβλίο – οδηγός για κάθε άνθρωπο. Και το αξιοσημείωτο είναι πως η συγγραφέας δεν μας δίνει όλες αυτές τις πληροφορίες με την πρόθεση να μας πείσει για κάτι. Το κάνει πάνω απ’ όλα έχοντας η ίδια πειστεί πως τίποτα επάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι όπως φαίνεται και πως οι εσωτερικές δυνάμεις που κρύβει ο καθένας μέσα του είναι ουκ ολίγες.

Θα παρακάμψω λοιπόν το αυτοβιογραφικό κομμάτι του βιβλίου και θα στοχεύσω στο γεγονός της γνωριμίας της με έναν πνευματικό και φωτισμένο άνθρωπο, τον Δημήτρη Κακαλίδη. Ομολογώ πως έμαθα για εκείνον και το έργο του πριν από τέσσερα περίπου χρόνια και εντυπωσιάστηκα από την προσωπικότητά του. Μα διαβάζοντας τώρα αυτό το βιβλίο γνώρισα κι άλλες παραμέτρους της ζωής του. Δάσκαλος της Κλαίρης Λυκιαρδοπούλου στον Όμιλο Εξυπηρετητών, προσπάθησε να της εντρυφήσει όψεις της πνευματικής φύσης του ανθρώπου, που μπορούν να τον βοηθήσουν να πορευτεί στο μέλλον με περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα. Έδειχνε στους μαθητές του τον δρόμο να αντιμετωπίζουν τους πλησίον τους σε βάθος και να ξεπερνούν με διάφορες μεθόδους τα όποια προβλήματα προκύπτουν από την καθημερινότητά τους και όχι μόνο.

Μπορώ να πω πως, αν και συγκράτησα αρκετά πράγματα απ’ αυτό το βιβλίο, ορισμένα από αυτά ήρθαν και σφήνωσαν στη σκέψη μου. Πρώτα απ’ όλα μου κέντρισε το ενδιαφέρον η άποψη πως όλα όσα μας συμβαίνουν, αρνητικά ή θετικά, δεν είναι τυχαία και ότι ίσως εμείς να τα προκαλούμε, μέσα σε μια διαδικασία όπου αυτό που μας συμβαίνει ανταποκρίνεται στην ανάγκη μας να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε. Θυμίζει τη θεωρία του Paulo Coelho στον Αλχημιστή που το συμπάν συνηγορεί για κάτι που θέλουμε και επιδιώκουμε διακαώς. Κι αν πράγματι το μυαλό μου μπορεί να επεξεργαστεί αυτήν την πληροφορία για κάτι θετικό που επιθυμώ και τελικά επιτυγχάνεται, πώς να το διαχειριστώ για κάτι αρνητικό που μου συμβαίνει και στιγματίζει αρνητικά το “είναι” μου; Είναι κι αυτό κάτι που εγώ το έχω προκαλέσει; Μάλλον χρειάζομαι περισσότερες αναλύσεις σχετικά με αυτήν την θεώρηση, χωρίς διόλου να την απορρίπτω μιας και από την φύση μου είμαι καλοπροαίρετος.

Έπειτα βρέθηκα μπροστά σε μια άποψη που ταυτίζομαι πλήρως μαζί της, σχετικά με την προσπάθεια πραγμάτωσης μιας «ασύλληπτης ιδέας». Πράγματι είναι συχνό το φαινόμενο, όταν κάτι θεωρείται αδύνατον να επιτευχθεί, να μην τυγχάνει της προσπάθειάς μας. Και τελικά αυτό το “ακατόρθωτο” παραμένει απλά σε ένα θεωρητικό πεδίο, ταυτόσημο με πράξη “επιστημονικής φαντασίας”, όπως λέει κι η συγγραφέας, που το επεκτείνει υποστηρίζοντας πώς όλα αυτά μένουν απραγματοποίητα κυρίως επειδή δεν συνεργάζεται η ύλη με το πνεύμα. Κι εδώ λοιπόν θα συμφωνήσω αρκετά, γιατί οι απίθανοι στόχοι δεν είναι μόνο για τις μεγάλες προσωπικότητες, αλλά για όποιον τους κυνηγάει με ευσυνειδησία, ευφυΐα και πάθος. Και δεν θα το επεκτείνω περεταίρω για να μην παρεξηγηθώ μιας και το κυνήγι των «ασύλληπτων ιδεών» είναι αγαπημένη μου ενασχόληση…

Τρίτο και τελευταίο, από τα τόσα σημεία που θα ήθελα ωστόσο να επισημάνω, είναι η διαχείριση της δύναμης. Γράφει η συγγραφέας ότι «η ευθύνη της δύναμης πρέπει να συνοδεύεται πάντα από προσφορά» και παραθέτει εύστοχα το παράδειγμα των υπέρ-ηρώων. Αν επεκτείναμε την άποψη αυτή σε κάθε δυνατό άνθρωπο, με την “δύναμη” να μεταφράζεται, σε οικονομικό πλούτο, πολιτική ισχύ, κοινωνική θέση κτλ, πόσο διαφορετικός αλήθεια θα ήταν ο κόσμος μας, εάν οι έχοντες τις παραπάνω δυνάμεις έκαναν τρόπο ζωής την προσφορά προς τον πλησίον; Αντιθέτως, βλέπουμε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο με ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα. Πράγματι όλα πρέπει να έχουν ως οδηγό την αγάπη και αν δεν αγαπάς δεν μπορείς να γίνεις αρωγός βοήθειας. Δεν μπορείς να γίνεις σταθεροποιητικός παράγοντας ούτε καν για την οικογένειά σου.

Θα κλείσω θέλοντας να πω με κάθε ειλικρίνεια πως μέσα από το βιβλίο αυτό μου γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα που δεν ξέρω αν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να βρω τις απαντήσεις. Άλλωστε η αναζήτηση της αλήθειας είναι ένα συνεχές ταξίδι γεμάτο γνώσεις κι εμπειρίες. Εάν αποφασίσεις να το σταματήσεις, απλά δεν θα γνωρίσεις κι άλλους υπέροχους προορισμούς…

 


Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

 


Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 2474

Νουβέλα - Εκδόσεις Πολύτροπον


Η νουβέλα της Στέλλα Καραμπακάκη «Ένα μπακούρι στην Αθήνα» πραγματικά με εντυπωσίασε. Η αλήθεια είναι πως δεν συναντάς κάθε μέρα τέτοια ιδιαίτερη γραφή. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, μέσα από ένα προσωπικό ημερολόγιο, αφηγείται τις περιπέτειές της προκειμένου να βρει το καταλληλότερο για εκείνη έτερον ήμισυ. Σκηνές ερωτικής τρέλας και γνωριμίες με άτομα που το καθένα “κουβαλάει” τα δικά του κουσούρια. Μπορεί να καρποφορήσει τελικά μια σχέση ανάμεσα σε τόσο ετερόκλητα άτομα;

Η γλώσσα ελεύθερη και ορμητική, παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της και κυριολεκτικά σε καθηλώνει. Μονόλογοι με αστείρευτο χιούμορ, ζωηρές περιγραφές και απίστευτοι διάλογοι. Ναι, αν ψάχνουμε για μια πραγματικά μοντέρνα γραφή, η Στέλλα Καραμπακάκη είναι το ιδανικό παράδειγμα. Δεν δειλιάζει στιγμή να βάλει στο στόμα της πρωταγωνίστριας της την κάθε αυθόρμητη σκέψη της, παράλογη ή πιπεράτη. Λόγια που σκεφτόμαστε και δεν λέμε ή λόγια που απευθύνουμε μόνο σε πολύ δικά μας άτομα. Κάποιες σκηνές στο βιβλίο θυμίζουν το γνωστό μας «sex and the city», αλλά σε Ελληνική έκδοση... Άλλωστε η σεξουαλική απελευθέρωση είναι στοιχείο κοινό στον Δυτικό Κόσμο.

Αν και η γεύση που παίρνεις γενικά απ’ το βιβλίο είναι ανάλαφρη κι ευχάριστη, πίσω από την ηρωίδα βασιλεύει μια τραγικότητα. Είναι κι εκείνη ένα θύμα του καιρού της. Αναδεικνύονται θέματα, όπως η επίδραση της οικονομικής κρίσης στους νέους, η έλλειψη επικοινωνίας, η επικινδυνότητα των αγνώστων ατόμων μέσα στον αστικό χώρο, η επίδραση των «κούφιων» σεξουαλικών προτύπων των ΜΜΕ. Παρόλο που τα περισσότερα σημεία είναι διανθισμένα με χιούμορ, η συγγραφέας τονίζει ιδιαίτερα όλα αυτά τα προβλήματα και δεν τα αφήνει να σκορπίσουν στο άπειρο. Προτείνει τις σιγουρότερες λύσεις ακόμα κι αν χρειαστεί να κατεβάσουμε λίγο τον πήχη. Να μην αναζητούμε το άπιαστο, γιατί απλά δεν γίνεται να το βρούμε. Όπως όμορφα μας εξηγεί η ίδια: «Τα πιο όμορφα δώρα βρίσκονται κάτω από ένα τσαλακωμένο περιτύλιγμα, μια “τσαλακωμένη” διάθεση, μια σχέση που φαινομενικά δεν οδηγεί πουθενά». Θα συμφωνήσω αρκετά μαζί της…

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

"Συνέντευξη της Στέλλας Καραμπακάκη στην Λέμυ Μανίκα"

 

 

 


Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 4884

Νουβέλα - Εκδόσεις iwrite.gr

 

Η Χρυσάνθη Τσιάμτση, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και κατοικεί μόνιμα στο Wuppertal της Γερμανίας, είναι ένα πολυτάλαντο άτομο. Ζωγράφος, ποιήτρια και συγγραφέας δεν σταματάει να ξεδιπλώνει τα ταλέντα της και να εκπροσωπεί επάξια την ελληνική καλλιτεχνική δημιουργία στο εξωτερικό. Η νουβέλα «Ταξιδεύοντας», πριν εκδοθεί, είχε αποσπάσει το 1ο Βραβείο, στον 31ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 2013.

Μέσα στο βιβλίο αυτό, η συγγραφέας περιγράφει παράλληλα τις ιστορίες δυο ανθρώπων, της Αλίκης και του Μάρκου. Δύο πονεμένων ψυχών που για πρώτη φορά στη ζωή τους αποφασίζουν ν’ αφήσουν πίσω τους όσα τους πληγώνουν και να πορευτούν στο μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία και αγάπη. Με φόντο το πανέμορφο νησί της Πάτμου και μέσα από μια διαδικασία εσωτερικής κάθαρσης, ο δύο νέοι ξαναβρίσκουν τον έρωτα και συνεπώς το χαμένο νόημα της ζωής τους.

Η νουβέλα κινείται πάνω σε μια ονειρική και συμβολική διάσταση, θέλοντας να περάσει στον αναγνώστη σημαντικά νοήματα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τη ζωή του. Διαφυγή από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, προσωπική επαφή, περισσότερη σημασία σε πράγματα που περνάνε απαρατήρητα, αλλά έχουν τεράστια αξία. Η συγγραφέας, με έναν όμορφο και συμβολικό τρόπο, τονίζει πως όλοι μας κουβαλάμε στην πλάτη μας όμορφα πολύχρωμα λουλούδια, μα δυστυχώς συχνά το αγνοούμε. Τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα λουλούδια; Ανθρώπινες αξίες, ικανότητες, αγάπη, εκτίμηση, ευσπλαχνία, ευτυχία. Κι εμείς τι κάνουμε; Τα σκεπάζουμε με ένα μαύρο πανί και τρέχουμε να προλάβουμε ανούσια πράγματα. Έτσι κι ο ήρωάς μας, όταν τα ανακάλυψε, άλλαξε ριζικά την μονότονη σελίδα της ζωής του. Κατανόησε πως είχε χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο και έπρεπε άμεσα να τον αναπληρώσει. Αρωγός στην προσπάθεια και η Θρησκεία, που μπορεί να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα, όμως υπάρχει κάπου εκεί αθόρυβα και συμβάλει στην αγαλλίαση της ψυχής των ανθρώπων. Αρκεί να βρισκόμαστε κοντά της και να αντιλαμβανόμαστε τα Θεία μηνύματα της διδασκαλίας της.

Είναι η πρώτη φορά που διάβασα ένα βιβλίο δύο φορές. Γιατί, εξ’ αρχής, θεώρησα ότι υπήρχαν εντός του στοιχεία που είχα αγνοήσει στην πρώτη ανάγνωση. Και πράγματι έτσι ήταν. Στη δεύτερη και προσεκτικότερη, εντόπισα λυρισμό, εντόπισα φιλοσοφικούς στοχασμούς αλλά και μια συγγραφέα που δεν γράφει για να υπάρξει, αλλά γράφει για να συμβουλέψει. Να συμβουλέψει πως η αλήθεια, η ευτυχία και η αγάπη, βρίσκονται βαθιά μέσα μας. Αρκεί να τα αφήνουμε ελεύθερα και να μην τα κρατάμε φυλακισμένα…Κι έτσι θα «ταξιδεύουμε» κι εμείς για το μέλλον με περισσότερα εφόδια…

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

Γνωρίστε τη συγγραφέα…

 

Η Χρυσάνθη Τσιάμτση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έζησε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια. Από παιδί ανήκε στην κλίκα των «αναζητητών». Στις γειτονιές τους γαλουχήθηκε προσπαθώντας να καταλάβει… πότε πίσω από θρανία και πότε πίσω από γραφεία… Πιθανότατα η πορεία της αυτή να ήταν η αιτία που την ανάγκασε να ζωγραφίζει και να γράφει. Ίσως, όμως, μοναδικοί φταίχτες να ήταν από τη μια ο νησιώτης παππούς της, που είχε αδυναμία στα «λάδια», και από την άλλη ο πατέρας της, που αγαπούσε τις λέξεις. Όπως και νά ’ναι, το μονοπάτι της αναζήτησης την έσπρωξε κάποια στιγμή στη Γερμανία, όπου συνεχίζει να διαμένει μέχρι σήμερα.

Φυσικά και εξακολουθεί να ψάχνει… Είναι αυτοδίδακτη. Ασχολείται αποκλειστικά με τη ζωγραφική και το γράψιμο. Πεζά και ποιήματά της έχουν βραβευτεί επανειλημμένα σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και είναι δημοσιευμένα σε συλλογικές εκδόσεις.

 

 

Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 3117

Μυθιστόρημα - Εκδόσεις artdrop


Τον Νίκο Σακκά είχαμε γνωρίσει το 2013 με το έργο του «Οι δύο Ρολογάδες», που ήταν ουσιαστικά η πρώτη λογοτεχνική του απόπειρα, ανάμεσα σε άλλα εκδοθέντα βιβλία του σχετικά με την εκπαίδευση και την επιχειρηματικότητα. Θεωρώ όμως πως η μεγάλη του συγγραφική αλλαγή και ωριμότητα έρχεται με το «Φεγγαρόφωτο».

Μέσα στο μυθιστόρημα αυτό περιγράφεται ,κυρίως, η ζωή δύο ανθρώπων, του Κοσμά και της Μυρτώς, μα και του φιλικού ή συγγενικού περίγυρού τους, κατοίκων της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ο επαναπατρισμός του Κοσμά από την Πολωνία, η προσγείωσή του στη σκληρή ελληνική πραγματικότητα και η καλλιτεχνική σχέση που χτίζει με την ανερχόμενη μουσικό, Μυρτώ. Χαρές, λύπες, έρωτες, αγωνίες. Ισχυρές προσωπικότητες που αφήνουν το στίγμα τους, χωρίς όμως αυτό να είναι ο βασικός τους στόχος. Απλά κάποια άτομα έχουν «άστρο» και ξεχωρίζουν με την ύπαρξή τους.

Ο συγγραφέας θέτει συχνά ένα σημαντικό για τον άνθρωπο δίλλημα. Να αφεθεί στην τύχη ή να την δημιουργήσει και να την καθορίσει μόνος του; Μα οι ισχυρές προσωπικότητες όπως ο Αμύντας, η Μυρτώ, ο Κοσμάς και η Anna, δεν πορεύονται με κριτήριο την τύχη. Πατάνε στα δικά τους πόδια και καθορίζουν μόνοι τους το «είναι» τους. Πετυχαίνουν τους στόχους που βάζουν με τις ικανότητες και τους αγώνες τους.

Θα μου πείτε «δεν υπάρχει πεπρωμένο;» Σαφώς και υπάρχει, αλλά βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το φως που εκπέμπουμε. Με τους αστερισμούς που ανήκουμε, όπως γράφει κι ο συγγραφέας. Κι αν οι πρωταγωνιστές περιφρονούν την επίδραση της τύχης, εκείνη δεν σταματά να τους σκανδαλίζει, παίζοντας μαζί τους περίεργα παιχνίδια.

Το μυθιστόρημα είναι τόσο οικείο στον καθένα, που θαρρείς περιγράφει τους ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας. Εκείνους που ζουν αθόρυβα κι εκείνους με την πληθωρική παρουσία. Εκείνους που αγαπούν την αρμονία και την ησυχία κι εκείνους που αγαπούν την μοχθηρία και την παραβατικότητα. Όλοι άνθρωποι, όλοι ίσοι απέναντι στο πεπρωμένο, που δεν κάνει διακρίσεις.

Η γραφή του Νίκου Σακκά πραγματικά εντυπωσιάζει. Από τoν ρεαλισμό και τη λιτότητα, περνάει συχνά στον λυρισμό και την φαντασία. Ανοίγει διαλόγους με το φεγγάρι και ταξιδεύει τον αναγνώστη σε άλλη διάσταση. Χωρίς διόλου να θεωρήσεις πως αυτό που διαβάζεις είναι σκοπίμως επιτηδευμένο ή υπερβολικό. Αυτά τα «υπερβατικά» στολίσματα είναι άριστα ενταγμένα στο υπόλοιπο κείμενο, δίνοντάς του μια αύρα αγάπης και μυστικισμού. Έρωτα και λάμψης. Σύμμαχος στη γραφή, η μουσική και η αρμονία. Νομίζεις πως βλέπεις τους δύο δεξιοτέχνες να παίζουν μπροστά στα μάτια σου και πως ακούς τις εκλεπτυσμένες νότες τους. Το «Φεγγαρόφωτο» είναι από μόνο του ένα φως. Ένα όμορφο φως στην ψυχή μας...

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

 


Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 3718

Ποίηση - Εκδόσεις Στοχαστής


Τα «Χιλιόμετρα» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Χρήστου Δασκαλάκη. Συλλογή, στο μεγαλύτερο μέρος της έμμετρη και ρηματική, που αναδύει μια μουσικότητα και δίνει μια ανάλαφρη αίσθηση στον αναγνώστη.

Τα «Χιλιόμετρα» είναι ένα προσωπικό - υπαρξιακό ταξίδι, που το διαπερνούν δύο συνιστώσες. Η μία είναι η ίδια η κοινωνία, με όσα αρνητικά της έχουμε προσάψει τα τελευταία χρόνια και η άλλη είναι ο ζωογόνος έρωτας, που συνοδεύεται ωστόσο από συναισθήματα απογοήτευσης και πόνου.

Παίρνοντας λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά που προανέφερα, ο θλιμμένος από την βλοσυρή πραγματικότητα ποιητής μετατρέπεται σε εξερευνητή ενός πιο δίκαιου και καλοσχηματισμένου κόσμου. Αναζητά μια διαφορετική ζωή μακριά από τις άσχημες μεγαλουπόλεις, με ευκαιρίες για τους νέους, με αγνότητα και δικαιοσύνη για όλους. Ιδανικά που καταπάτησαν οι προηγούμενες γενιές και στέρησαν από την σημερινή νεολαία, η οποία ψάχνει πλέον ελπίδα σε ξένους τόπους μακρινούς. Άνθρωποι γεμάτοι λάθη, ματαιοδοξία, άγχος για να προλάβουμε ουτοπικά όνειρα… Ο ποιητής, νέος κι ο ίδιος, απεχθάνεται τα μεγάλα λόγια και με έκδηλη απογοήτευση αναγνωρίζει πως η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει πέσει σε λήθαργο εκμηδενίζοντας ουσιαστικά την προσωπικότητά τους. Υπενθυμίζει την σπουδαιότητα και τις αξίες των αρχαίων προγόνων μας, που απ’ ότι φαίνεται δεν επιδιώκουμε διόλου να μιμηθούμε…

Όπως προανέφερα, μεγάλο μέρος της συλλογής αφιερώνεται σε ένα άκαρπο έρωτα. Και Θα μου πείτε, συνδέονται τα κοινωνικά προβλήματα με τον έρωτα; Θα ήταν ανόητο να πιστεύαμε πως όχι. Όταν ο νέος έχει τόσα να αντιμετωπίσει στη σκληρή καθημερινότητά του, μπορεί να μένει ανεπηρέαστος; Υπάρχει κάποια μαγική συνταγή που σε κάνει να τα ξεχνάς όλα, έτσι ξαφνικά; Το ποιητικό υποκείμενο του βιβλίου διακατέχεται από μια έντονη απογοήτευση στον ερωτικό τομέα. Νιώθει αδικημένος, προδομένος, πληγωμένος, χωρίς παράθυρο ελπίδας και χωρίς δύναμη να ανακάμψει. Εγκλωβισμένος σε ένα πέπλο μοναξιάς και χαμένων αναμνήσεων, αναπολεί μια ύπαρξη που δεν ανταπέδωσε την αγάπη που εκείνος πρόσφερε απλόχερα. Που δεν πίστεψε στο όραμά του, μα και που δεν στάθηκε στοργικά στο πλευρό του. Κι εκεί, μέσα στην ησυχία του σκοταδιού, θυμώνει, βράζει, αναπνέει κι ας του στέρησαν το οξυγόνο... Θα μπορέσει τελικά να ξεπεράσει τον πόνο και να βγει απ’ το τούνελ; Θα μπορέσει να διανύσει τα «χιλιόμετρα» που έμειναν αταξίδευτα και αδρανή;

Πράγματι, πρόκειται για ποίηση καθαρά υπαρξιακή, που θαρρείς γράφτηκε για να αναμετρηθεί ο ποιητής με τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτόν τον άγνωστο εαυτό που όλοι κρύβουμε μέσα μας και καμιά φορά φοβόμαστε να ξυπνήσουμε. Ποίηση που μιλά για στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε και στιγμές που θέλουμε να ξεχάσουμε. Και παρόλο που η ελπίδα αργεί να φανεί, παρόλο που το χέρι αργεί να χτυπήσει στοργικά την πλάτη, παρόλο που κυριαρχεί το σκοτάδι, κάπου εκεί έξω το φως έρχεται να τ' αλλάξει όλα. Να λούσει τις ψυχές και να τις ζεστάνει…


Πέφτει ο ήλιος πάνω στις κεραμοσκεπές, στα γκρι πέτρινα σπίτια,

ταξιδεύει το βλέμμα ταξιδεύω κι εγώ

το γαλάζιο κοιτάζω, τα πράσινα φύλλα, έχει η μέρα μια γλύκα

και η ζωή ένα φως…

 

 

 

Δείγμα Γραφής:


ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Άλλη μια μέρα ξεκινά και εγώ στο δρόμο
σε μια κατεύθυνση γνωστή κι όμως θολή
ποια να 'ναι από όλες καθαρά δικός μου στόχος
και ποιος του κόσμου σκεπασμένη εντολή.
Αν μου χαρίσεις μια ζωή με χίλιες πόρτες
αν ξεκλειδώσεις το κλουβί και βρω φτερά
ίσως να αλλάξω διαδρομές, να αλλάξω γνώμες
και μπω σε δρόμους δίχως τοίχους και μπετά.


ΙΠΠΟΤΕΣ

Η ζωή σου μικρή, μικρός και εσύ
ένα βότσαλο μόνο, μη συγκρίνεις τους βράχους
είχες κάποτε πει πως τολμάς, πως μπορείς
τους μικρούς σου θεούς να τους κάνεις μεγάλους.
Περιμένω εδώ, να 'ρθείς, να δω
τη στιγμή που θα σπας τις μαρμάρινες πόρτες
αναμμένο το φως, ξυπνάς, ξυπνώ
πάλι γίναν καπνός τα σπαθιά και οι ιππότες.

 

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 


  1. Λυρική Εποποιία - Γιώτα Διέννη (Αυτοέκδοση)
  2. Έρημος - Γιάννης Πετράκης (Γαβριηλίδης)
  3. Η φωνή της πεταλούδας - Αγγελική Πλουμά (Φίλντισι)
  4. Ποτάμι κόκκινο - Χάρης Μελιτάς (Μανδραγόρας)