Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 30 Οκτωβρίου 2013

Εμφανίσεις: 2309

Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Άπαρσις

Το μυθιστόρημα «Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής» είναι ένα έξοχο ηθογραφικό έργο, που λάβαμε από τον συγγραφέα, Δημήτρη Κολιδάκη. Περιγράφει τη ζωή στο χωριό μιας παρέας μικρών φίλων, το πέρασμά τους στην εφηβεία και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, για άλλους στον τόπο τους και για άλλους σε μέρη μακρινά.

Με γλώσσα ιδιαίτερα γλαφυρή και με μια ανάλαφρη γραφή, που ρέει στη σκέψη του αναγνώστη σαν γάργαρο νερό, θαρρείς πως βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια τις σκηνές που εκτυλίσσονται στο μικρό επαρχιακό χωριό. Περιγραφική ικανότητα που μου έφερε έντονα στο νου τα έργα του Κονδυλάκη και ιδιαίτερα το «όταν ήμουν δάσκαλος». Παιδικές αταξίες, τραγελαφικά περιστατικά, περιπέτειες, φάρσες και ανεμελιά, μέσα σε χρόνια δύσκολα, φτωχά, χωρίς τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής. Όμως σε χρόνια που επικρατεί το ήθος, η αλληλεγγύη, η αγνότητα των ανθρώπων. Ο συγγραφέας καταφέρνει να περιγράψει με σαφήνεια τον κοινωνικό ιστό και τους συσχετισμούς ανάμεσα στους κατοίκους σα να έχει ζήσει κάποτε και ο ίδιος ανάμεσά τους. Πλάθει λέξεις, αφηγήσεις και ονόματα και δημιουργεί τον δικό του συγγραφικό κόσμο. Ένας κόσμος που αναδεικνύει το πραγματικό πρόσωπο της παλαιάς ελληνικής επαρχίας. Με τον σεβασμό στους μεγαλύτερους, τη βοήθεια στους αδυνάτους, την επιβράβευση του ορθού, την βαρύτητα της οικογένειας και τη διατήρηση των αξιών. Σίγουρα τα χρόνια δεν χαρακτηρίζονται ως εύκολα. Υπάρχει η φτώχια, η ορφάνια, ο μόχθος για να αποκτήσεις τα προς το ζην. Μα τα παιδιά έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν όνειρα για το αύριο, να ερωτεύονται, να πονάνε με τη σκέψη πως κάποτε μπορεί να τραβήξουν χωριστούς δρόμους και να χαθούν. Και όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, ο συγγραφέας ως τρίτο μάτι παρακολουθεί την πορεία τους με σκεπτικισμό. Άλλα παιδιά διαπρέπουν και χάνονται σε κάθε μεριά της γης και άλλα παραμένουν στον τόπο τους να συνεχίσουν μια παρόμοια ζωή με αυτή των γονιών τους. Αν και προσδοκούν τη διατήρηση των μεταξύ τους επαφών, είναι απόλυτα λογικό αυτό να μην ισχύσει για όλους και αρκετοί με την πάροδο του χρόνου να λησμονήσουν και να λησμονηθούν.

Επάνω στο θέμα της «λήθης» που διακρίνει τους ανθρώπους, όταν βρίσκονται μακριά από τον τόπο τους, ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι ένα ζήτημα που το βίωσα με κάθε λεπτομέρεια φεύγοντας κάποτε κι εγώ από την επαρχία για να ζήσω σε μια μεγάλη πόλη. Υπήρχαν φίλοι που πάλευαν για τη διατήρηση της πρότερης φιλικής σχέσης, που είχε δημιουργηθεί στα παιδικά - εφηβικά μας χρόνια και υπήρχαν και κάποιοι που πάλευαν - άγνωστο γιατί -  να αποτινάξουν από πάνω τους την ταυτότητα της επαρχίας, επιλέγοντας καθολικά νέες συναναστροφές. Διαβάζοντας λοιπόν τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου ξαναζωντάνεψαν και κεφάλαια της δικής μου ζωής. Ένιωσα συγκίνηση όταν είδα όλους τους φίλους του χωριού να ξαναβρίσκονται στον ίδιο χώρο, έστω για να θαυμάσουν ένα μέλος της κοινωνίας τους που διέπρεψε. Ακόμα κι αν ο συγγραφέας δεν διευκρινίζει αν υπάρχει συνέχεια για εκείνους την επόμενη μέρα…

Αυτό όμως το βιβλίο μου δίδαξε και κάτι άλλο. Πάντα θεωρούσα πως για να είναι πετυχημένο ένα μυθιστόρημα πρέπει να έχει κάποια ιδιαίτερη πλοκή, κάτι το συγκλονιστικό, το ανατρεπτικό κτλ. Και αν αυτά δεν υπάρχουν στο συγκεκριμένο έργο, η ίδια η γλώσσα είναι αυτή που κλέβει την παράσταση. Σε μια απόλυτα γραμμική αφήγηση, νιώθεις να γίνεσαι ένα με τους ήρωες και παρακολουθείς με ευλάβεια κάθε πτυχή της ζωής τους. Πραγματικά σε κερδίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος.

«Η λάμψη μιας αλλιώτικης ζωής» ζέστανε τις καρδιές μας….

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Πτυχιούχος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 27 Σεπτεμβρίου 2013

Εμφανίσεις: 2445

Διηγήματα - Κυπριακός Σύνδεσμος Παιδικού-Νεανικού Βιβλίου

Η συλλογή διηγημάτων «Reading the Lines: “the Other” in the stories we tell about ourselves» είναι το αποτέλεσμα μιας όμορφης ιδέας, που γεννήθηκε στην Κύπρο. Να γραφτούν κάποιες αφηγήσεις σε τρείς γλώσσες (αγγλικά, ελληνικά, τουρκικά) από νέους 16 έως 35 ετών, στα πλαίσια ενός διαγωνισμού δημιουργικής γραφής από τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου. Τα κείμενα που συμπεριλήφθηκαν στο βιβλίο ανήκουν στους διακριθέντες του διαγωνισμού, ενώ η εικονογράφηση έχει γίνει από ντόπιους καλλιτέχνες.

Κύρια θεματική του διαγωνισμού ήταν η έννοια της «διαφορετικότητας», θέμα που αφορά γενικά τη σύγχρονη κοινωνία και κατ’ επέκταση την Κύπρο. Διαφορετικότητα στον χαρακτήρα, την συμπεριφορά, τη φυλετική ή εθνική καταγωγή, την θρησκευτική πεποίθηση. Οι νέοι συγγραφείς έχουν εργαστεί με μεγάλη προσοχή και ζήλο πάνω σε αυτά τα «καυτά» θέματα και τα κατάφεραν περίφημα. Νοοτροπίες που ανατρέπονται ή αναθεωρούνται, στηλίτευση του ρατσισμού, καταδίκη της αδιάφορης εξουσίας και προειδοποίηση για τα αυξανόμενα κρούσματα της κοινωνικής απομόνωσης. Ένας Κύπριος της διασποράς που επανεξετάζει τη σχέση του με την πατρίδα του, ένας νέος βυθισμένος στον ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου, μια μουσουλμάνα που κατορθώνει να διαπρέψει σε ένα δύσκολο και ξενοφοβικό περιβάλλον, μια ελληνίδα που κρίνει έναν Τούρκο γιατρό με βάση την καταγωγή και όχι τα προσόντα και στο τέλος διαψεύδεται. Αλλά και τα υπόλοιπα διηγήματα έχουν άπειρα μηνύματα να μας προσφέρουν και κινούνται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ισότητα των δυο φύλων στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αποδοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας του ατόμου, αυτογνωσία και αλληλεγγύη προς τον πλησίον. Φυσικά να μην παραβλέπουμε πως για μια ακόμη φορά ο καλύτερος δρόμος προς το φως είναι η ίδια η Λογοτεχνία, καθώς έχει έναν μαγικό τρόπο να επιδρά στις ψυχές των ανθρώπων. Κλείνοντας να προσθέσω πως αυτές οι προσπάθειες είναι ιδιαίτερα εποικοδομητικές σε χώρες όπως η Κύπρος, που για χρόνια ζει το δικό της δράμα με ότι αυτό συνεπάγεται για τους εκεί πληθυσμούς. Οι νέοι λοιπόν «ενωμένοι» δείχνουν τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο…

Οι συγγραφείς της συλλογής είναι:

Αναστασία Λιοπετρίτη

Δάφνη Παπαϊωάννου

Γιώργος Σολωμού

Λυδία Αντωνίου

Berke Ricketti

Αριστόδημος Ιωάννου

Έλενα Τορναρίτη

Phaedon Zachary

Mehmet Erdogan

Κωνσταντίνος Ξενοφώντος

Ανδριανή Λάζαρη

Γεωργία Παναγιώτου

Η εικονογράφηση έγινε από τους:

Phaedon Zachary

Christopher Malapitan

Mehmet Ilkerli

Louiza Kaimaki

Batuhan Doktoroglu

Andri Sheittani

Θερμά επίσης συγχαρητήρια αξίζουν στην «ψυχή» αυτού του βιβλίου, την Δρ.  Λουίζα Μαλλούρη, που συνδυάζει απόλυτα τη γνώση με την πράξη. Τέτοιους ανθρώπους χρειάζεται η κοινωνία μας…

*Πληροφορίες για το πρόγραμμα και για τα σημεία διάθεσης των βιβλίων μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να βρουν στο σύνδεσμο https://louizamallouri.wordpress.com ή επικοινωνώντας με το Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. καθώς και στην ιστοσελίδα του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 13 Οκτωβρίου 2013

Εμφανίσεις: 3446

Ποίηση - Εκδόσεις Προμετωπίδα

Η πρώτη ποιητική συλλογή του Βαγγέλη Κούτση με τον πρωτότυπο τίτλο Τοις "κυνών" ρήμασι πειθόμενοι είναι ένα ιδιαίτερα προσεγμένο και καλογραμμένο βιβλίο. Αν και αφιερώνει περισσότερο χρόνο στην «ακτινογραφία» του κοινωνικού γίγνεσθαι της χώρας μας, επεκτείνεται και σε άλλες θεματικές όπως ο έρωτας, η ίδια η ποίηση, η γλώσσα και η ψυχοσύνθεση του ατόμου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Σε μια κοινωνία που όλα καταρρέουν ο άνθρωπος αναμετριέται με τις δυνάμεις που τον «καταδιώκουν». Ανεργία, πολυπολιτισμικότητα, μετοίκηση στο εξωτερικό, αστική αποξένωση, γενική αποχαύνωση. Νέοι που βλέπουν τα όνειρα της επαγγελματικής αποκατάστασης να σβήνουν, νέοι που τους στερείται η χαρά από τα μάτια, ξεπεσμένη τηλεόραση γεμάτη σεξιστικά μηνύματα, που τους παρασύρει αρνητικά. Και όλα αυτά από μια κοινωνία, που πασχίζει να τους «εξοστρακίσει», όπως λέει κι ο ποιητής, από τη γη που τους γέννησε. Ο Βαγγέλης Κούτσης έχει διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια πως οι επαναστάσεις μπορεί και να μην πετυχαίνουν πάντα. Πως οι φωνές εύκολα φιμώνονται. Όπως γνωρίζει καλά επίσης πως όλοι μας φέρουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στην κρίση και πως η κατάρρευση της ευμάρειας, ιδιαίτερα στο αστικό πεδίο, είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο. Τι προτείνει λοιπόν; Να αποποιηθούμε επιτέλους το ρόλο του αρνιού και να γίνουμε λύκοι. Να γίνουμε δηλαδή πιο αντιδραστικοί και ίσως πιο επιθετικοί. Ειδάλλως η αποδοχή της ήττας θα μας οδηγήσει σε βαθύτερο τέλμα.

Για τη θεματική του έρωτα δεν σχημάτισα συγκεκριμένη εικόνα. Αλλού επικριτικός και αλλού ωριμότερος, τους εξετάζει, τους κατηγοριοποιεί, τους περιγράφει. Έρωτες χαμένοι, ανεπαρκείς, γεμάτοι πάθη και ιδιαιτερότητες. Σε ένα όμορφο ποίημά του προτείνει την αποποίηση του εγώ μέσα στη σχέση, προκειμένου να δώσουμε περισσότερη σημασία στα άτομα που μας νοιάζονται και μας αγαπούν.

Αλλά ας πιάσουμε το φλέγον ζήτημα της γλώσσας, στο οποίο φαίνεται να δίνει μεγάλη βαρύτητα ο ποιητής. Σωστά διακρίνει την ζημιά που προκαλείται στο λόγο από την χαμηλής ποιότητας τηλεόραση. Συμφωνώ αρκετά επίσης μαζί του με την άποψη πως «άλλη πατρίδα απ’ τη γλώσσα δεν υπάρχει» και πως πρέπει πάση θυσία να την υπερασπιζόμαστε. Και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, η γνώμη του ήρθε να βάλει φρένο στις δικές μου ενστάσεις για αυτό το βιβλίο, που ωστόσο επιθυμώ να καταθέσω. Υπήρχαν ποιήματα με τόσες άγνωστες λέξεις, που ειλικρινά άνοιγα το λεξικό για να μάθω την έννοιά τους. Και πιστεύω πως οι «θεωρητικές» σπουδές μου, βρίσκονται σε αρκετά καλό επίπεδο... Τι θα κατανοούσε συνεπώς ένας πολίτης, μεσαίου ή και χαμηλότερου μορφωτικού επιπέδου από αυτούς τους στίχους;  Σαφώς ελάχιστα πράγματα… Νομίζω ότι πρέπει λοιπόν, αν όχι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, τουλάχιστον να προσδιορίσουμε σε ποιους απευθύνεται η ποίησή μας. Βέβαια, όπως το θέτει ο ίδιος, μακάρι να βρισκόμασταν όλοι, γλωσσικά και μορφωτικά σε υψηλότερα επίπεδα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Κατά τη δική μου γνώμη, την ποιότητα στην ποίηση δεν την καθορίζουν οι συγκεκριμένες λέξεις, αλλά το κεντρικό μήνυμα που μπορείς να απομυζήσεις. Διευκρινίζω ωστόσο πως αυτή η προσέγγιση αποτελεί τη δική μου ταπεινή άποψη και τίποτα παραπάνω…

Συνοψίζοντας, αυτό το πρώτο ποιητικό έργο του Βαγγέλη Κούτση, δεν υστερεί ούτε σε ποιότητα, ούτε σε τόλμη. Υπήρχαν αρκετά ποιήματα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και μου προξένησαν θετικές εντυπώσεις. Ένα από αυτά ήταν το ποίημα με τον τίτλο «Του Χριστού το πάθος», το οποίο ευθέως μου έφερε στο νου τον «Τελευταίο πειρασμό» του Νίκου Καζαντζάκη και ήταν ιδιαίτερα δυνατό και φιλοσοφημένο. Με ενδιαφέρον λοιπόν θα περιμένουμε την ποιητική εξέλιξη του Βαγγέλη Κούτση, γιατί όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, «Τά πάντα ρει και ουδέν μένει». Και στον κόσμο που ζούμε αλλά και στις πεποιθήσεις μας…

Δείγμα γραφής:

 

Καιρός να Φεύγουμε

Φελούκες παν στη θάλασσα

καράβια παν στο ρέμα

χάραζες από τ’ άλμπουρα

ανεμομονοπάτια.

Απ’ τις λαγόνες των Νυμφών

πιασμένος

κι απ’ των παιδιών στις σκόλες.

Τώρα σε βάρβαρες εποχές

ομοιάζεις θραύσμα

μιας… ομηρικής άπνοιας

κι αυτή η πλανεύτρα η Ιφιγένεια

θυσιασμένη από χρόνια.

Καμιά υδρόγειος δεν έχει

χώμα και νερό να σε προσφέρει.

Μονάχα κάνε απόφαση

και τρόχιζε το δοιάκι,

σ’ αυτά τα χρόνια τ’ αταξίδευτα

σ’ άλλες πηγές να μετοικήσεις.

Η αποχώρηση μιας κυρίας

Το τσαρδί της στη Νιο ρημαγμένο

με τη ρώμη την παλιά ξεπνεμένη,

η ποίηση σ' εμμηνόπαυση

δε βογκάει πια.

Γέρασε στην αρχιτεκτονική του άστεως

ένα στενό μπαλκόνι πήρε αντιπαροχή

πρόγκηξε τα χελδόνια

κι εκτρέφει μια παχιά ανοιχτομάτα πουλάδα.

Το απαύγασμά της, τηλεοπτικά τσιτάτα

κι επιμύθια του παρακμάζοντος Τύπου.

Στη φωτιά που λιγοστεύει

τ' άστρα απεμπολούν τη νυχτοσύνη

και οι νοικοκυραίοι ξεδιαλέγουνε φακές

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

 

 

 

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 22 Σεπτεμβρίου 2013

Εμφανίσεις: 2846

Εκδόσεις Οιωνός

«Το θνητό μας ταξίδι» ονομάζεται η νέα καλλιτεχνική δουλειά της Νίκης Βλάχου. Ένα σύντομο πεζογράφημα διανθισμένο από μια σειρά υπέροχων ζωγραφικών έργων. Η συγγραφέας δανείζεται στοιχεία από την Θεογονία του Ησίοδου και τα μετατρέπει σε ένα κείμενο λογοτεχνικό, αλλά προπαντός, φιλοσοφικό.

Τη στιγμή που όλη η ανθρωπότητα κοιμάται ο Ουρανός συζητά με την Γαία για τα μελλοντικά του σχέδια σχετικά με το μέλλον των ανθρώπων. Ο Ουρανός παραθέτει ένα δριμύ κατηγορώ στο ανθρώπινο γένος, που ζει μέσα στην απληστία, την έπαρση, την φιλοδοξία, τον υλισμό και άλλα τόσα αρνητικά, που του προσάπτει. Καταθέτει επίσης με στοιχεία μια σειρά καταστροφικών ενεργειών που προκαλούν οι άνθρωποι στην γη και τον ουρανό και την προειδοποιεί πως είναι στα μελλοντικά τους σχέδια να μετοικίσουν σε άλλους πλανήτες μόλις επέλθει η οριστική φθορά του δικού τους. Η Γαία όμως, περισσότερο διαλλακτική, αντικρούει τον Ουρανό, λέγοντας πως και οι άνθρωποι είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν των Θεών. Κουβαλούν μέσα τους το δικό τους θεϊκό σπέρμα και τα δικά τους αρνητικά στοιχεία, που είναι αμέτρητα στον κόσμο της Θεογονίας. Μοιχεία, αλληλοεξόντωση, μίσος και λαγνεία. Του λέει δηλαδή πως τελικά «ουδείς αναμάρτητος». Η Γαία θεωρεί πως ο άνθρωπος θα μάθει από τα λάθη του, θα αποκτήσει σταδιακά αυτογνωσία και ιδιαίτερα τα παιδιά, που είναι το μέλλον του κόσμου, θα προσφέρουν στην πλάση ένα καλύτερο αύριο.

Ευφυέστατο λοιπόν το κείμενο της Νίκης Βλάχου, που ενώ στην αρχή το είχα ταυτίσει περισσότερο με το σημερινό πρόσωπο των πολιτικών, κατόπιν είδα να περιγράφονται μέσα τα ελαττώματα και των υπολοίπων ανθρώπων. Αν συνεπώς ο αναγνώστης μπορεί να κάνει την αυτοκριτική του και να αποκτήσει, όπως προτείνει η λογοτέχνης, αυτογνωσία, τότε θα συμβάλει κι αυτός στη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος.

Για την ζωγραφική δεν έχω να πω πολλά, γιατί ο λόγος αδικεί την εικόνα. Όμορφο και ανεξάρτητο στυλ, ονειρικό και μελαγχολικό. Έντονα χρώματα που θυμίζουν την τεχνοτροπία των Nabis και του κύριου εκπροσώπου τους Paul Gauguin, οι οποίοι θεωρούσαν πως μέσα από τους έντονους χρωματισμούς και τις απαλές φόρμες δημιουργούνταν στο κοινό μηνύματα με συμβολικό χαρακτήρα.  Οι απρόσωπες οβάλ μορφές επίσης μοιάζουν αρκετά με τις καμπύλες του Εγγονόπουλου, αλλά θεματολογικά πλαισιώνονται από μυθολογικά και όχι υπερρεαλιστικά στοιχεία.

Συνοψίζοντας, το τελικό αποτέλεσμα του βιβλίου είναι έξοχο και διεγείρει ευχάριστα τις ανθρώπινες αισθήσεις. Πολλά συγχαρητήρια στη Νίκη Βλάχου γι’ αυτό το πρωτοποριακό της έργο.

 

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών