Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 08 Μαρτίου 2013

Εμφανίσεις: 2544

Ποίηση - Εκδόσεις Βεργίνα

Το «…νερό στο κουπί» είναι η δεύτερη επίσημη δουλειά της Μαρίας Κονταλή, που κατάγεται από την Πελοπόννησο και κατοικεί στην Αθήνα. Ίσως να είναι η πρώτη ποιητική συλλογή που λαμβάνω, η οποία εκφράζει τόσο έντονα το αίσθημα  της αγανάκτησης για την κρίση που βιώνουμε. Είναι η φωνή μιας νέας γυναίκας, που φορτισμένη, ζητάει απαντήσεις και λύσεις. Ζητάει απόδοση ευθυνών για τους υπαίτιους αλλά και αφύπνιση για το λαό.

Ένας πληθυσμός ωστόσο αποτελείται από διαφορετικούς χαρακτήρες με τον καθένα εξ’ αυτών να τοποθετείται από την ποιήτρια σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Υπάρχουν οι ευαίσθητοι που θεωρούνται από κάποιους «γραφικοί», υπάρχουν οι ηθικοί που πασχίζουν να διατηρήσουν τις αξίες τους, υπάρχουν οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που αναζητούν τη χαμένη ανθρωπιά του κόσμου και γενικά όλοι εκείνοι που δεν τους φωτίζει πια ο ήλιος της δικαιοσύνης… Αν όμως οι παραπάνω βρίσκονται στην ίδια όχθη, στην απέναντι κατοικοεδρεύουν οι άνθρωποι της εξουσίας με το δικό τους τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Αυτοί που με τις πράξεις και τις επιλογές τους οδήγησαν τη χώρα στα βάραθρα και τους πολίτες της στην εξαθλίωση. Η ποιήτρια όμως δεν χαρίζεται σε κανέναν. Ορθώς θεωρεί πως η αδιαφορία είναι μια φθηνή επιλογή των πολιτικών αλλά και των πολιτών.

Η Μαρία Κονταλή παραθέτει μια σειρά ποιημάτων, όπου εκφράζει τον προβληματισμό της για τα τεκταινόμενα, τα οποία ζει από κοντά, την επηρεάζουν και την πικραίνουν. Νιώθει, και όχι άδικα, πως κάποιοι μας κλέβουν την ψυχή, το οξυγόνο και τη γαλήνη. Δείχνει ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου καθώς κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρει να επιζήσει, πότε θα σταματήσει ο βιασμός του και αν τελικά θα μπορέσει ν’ αναστηθεί. Συχνά η αναμέτρηση της σύγχρονης Ελλάδας με το ένδοξο παρελθόν της φαντάζει στα μάτια της στοιχειωμένη και αραχνιασμένη υπόθεση, που έσβησε στο χρόνο. Μα ταυτίζοντας τη χώρα μας με γέρικο - άγονο δέντρο που το πετροβολούν, πιστεύει πως οι ρίζες του είναι πολύ βαθιές για να πεθάνουν και πως δεν θ’ αργήσει η φθορά να χτυπήσει και τα δέντρα των διωκτών της…

Οι διώκτες της ευημερίας αυτής της χώρας αρκετοί, εκτός βέβαια από τον κακό μας εαυτό. Αλλού η ποιήτρια τους βλέπει ως τέρατα απάνθρωπα που επωφελούνται από την ύπνωση της φρόνησής μας, αλλού ως Δράκους που αδηφάγα καταπίνουν τη δικαιοσύνη στα σπλάχνα τους κι αλλού ως μνηστήρες που μαγαρίζουν την ανυπεράσπιστη Πηνελόπη. Υπάρχουν όμως φορές που κατονομάζει με θάρρος τους πολιτικούς, οι οποίοι αυτοσαρκάζονται, επιδεικνύονται, αλλά ουσιαστικά είναι για αυτολύπηση. Κατακρίνει τους τεχνοκράτες που πήραν στα χέρια τους την Ιστορία μας και απέλειψαν από μέσα της αλήθειες και συναισθήματα.

Η Μαρία Κονταλή δεν φαίνεται διατεθειμένη να εγκαταλείψει τη μάχη. Σφίγγει τις γροθιές της και αντιδρά. Μας φέρνει όλους αντιμέτωπους με τις ευθύνες μας κάνοντας το ύστατο κάλεσμα για ένωση και ξεσηκωμό. Καλεί τους «σοφούς» αυτού του τόπου να ξυπνήσουν και ν’ απαγκιστρωθούν από τα κέντρα της εξουσίας. Ζητά από όλους μας να παλέψουμε με όσα φοβόμαστε και να ξαναγίνουμε πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Να συνειδητοποιήσουμε πως η άφιξη του Οδυσσέα και η εξουδετέρωση των μνηστήρων απαιτεί και τη δική μας συμβολή. Κλείνει τέλος με μια κραυγή γωνίας για την τραυματισμένη Ελλάδα, που δεν βρίσκει κρεβάτι σε καμία εντατική…

Αιδώς Αργείοι

Όλοι,

μα όλοι θα δώσουμε αίμα,

Ζωντανοί και νεκροί….

 

Δείγμα γραφής:

διαβάσεις

Με πόδια Άγιου ξύλινου

και βλέμμα ζώου

παγιδευμένου σε δόκανο,

το σκιάχτρο μας,

διέσχιζε αγρονολόγητα

τη διάβαση

των κατά σύμβασιν ανθρώπων.

...Πού πάνε αυτοί περνώντας την

και πού το σκιάχτρο;

Τι ευθύνεται για την ατυχία του

ή μήπως

είναι η τύχη που του άξιζε;!

Καληνύχτα σκιάχτρο...

Όσο να φτάσεις αντίπερα,

ταξίδεψε στο όνειρο

μιας Ώρας Καλής

-που θα βρεις μια καρδιά σιμά σου-

να φωλιάσεις...

Τότε, μη μαρτυρήσεις ποιος ή πώς

την έχασε...

 

σάστισμα

Ο βρασμός της χώρας,

ένας ατέλειωτος οργασμός

βιαστών και ματάκηδων.

Το σώμα,

του λαού το σώμα

δε λέει να ημερέψει•

τα ερωτήματα... άλας χοντρό

επάνω στις πληγές.

Γιατί ν' ακολουθήσει

εκείνον που του 'γνεψε;

Γιατί ν' ακούσει τις καρακάξες;

Πού θα βρει γαλήνη;

Θα σηκωθεί ξανά;

Πώς και πότε;

-το βαρύτερο όλων και το πιο μοιραίο-

ο βιασμός ολοκληρώθηκε;...

Μήπως το σοκαρισμένο σώμα

φαντασιώνεται την επόμενη μέρα -

ώρα δήλωσης ενοχών,

καταμέτρησης πληγών,

ανακοίνωσης ποινών;

Γιατί ν' ακολουθήσει

αυτόν που του έγνεψε...

γιατί ο τέντζερης

είναι γεμάτος απόβλητα;...

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 14 Φεβρουαρίου 2013

Εμφανίσεις: 1973

Εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία

Τίτλος βιβλίου. ¨ΕΠΤΑ ΧΡΥΣΕΣ ΖΩΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ¨.

Περιεχόμενο-Νόημα. Επτά περιοχές, που έσωσαν την Ελλάδα.

Το πολυβραβευμένο αυτό βιβλίο του πατρός Γεωργίου Ι. Διαμαντόπουλου, είναι γραμμένο με όντως λογοτεχνικό και ποιητικό τρόπο και αξίζει το κόπο να διαβαστεί απ’ όλους μας και ιδιαίτερα από τους νέους ανθρώπους εκείνους που αγαπούν και ασχολούνται με τη τέχνη του λόγου και το βάθος του και περιμένουν κιόλας από τη ποίηση τις απαντήσεις της πάνω σε θέματα και ζητήματά μας, όπως το Αιγαίο, οι Δελφοί, το Μακεδονικό, η Γιουνανία (Ιωνία), η Πόλη, αλλά και πάνω σε πνευματικά και κοινωνικά μας χρονίζοντα προβλήματα κ.λ.π.

Μέσα στις 271 σελίδες του επίτομου και καλαίσθητου αυτού βιβλίου θα βρείτε αληθινή και πολλή αγάπη για Ελλάδα και για κάθε τι ωραίο. Θα βρείτε τους καημούς, τα όνειρα και τους πόθους του Λαού μας, τους αγώνες του για την ελευθερία του, που εν καιρώ ειρήνης ¨καλείται και πάλι με το Δελφίνειο Δικαστήριο και το Ηράκλειο σπαθί της να κάμει το χρέος της¨…

Το βιβλίο αυτό δεν πρέπει να λείπει από Δημοτικές και Σχολικές βιβλιοθήκες και συνιστούμε να το προσέξουν δεόντως οι Φορείς παιδείας, οι πολιτιστικοί σύλλογοι και οι ενοριακές βιβλιοθήκες.

Είναι ένα βιβλίο πραγματικό στολίδι χρυσό.

Διαβάστε το, να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου - Φιλιππίδου

---

Εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία

Ιερουργός του Υψίστου, ο πατέρας Γεώργιος Ι. Διαμαντόπουλος, είναι παράλληλα και θείος Μύστης του Λόγου και ιδιαίτερα της Ποίησης. Μιας ποίησης ελληνοκεντρικής, η οποία υμνεί πρώτα τον Θεό και στη συνέχεια τις πατρίδες και τα κλέη των Ελλήνων. Επιτυγχάνει δε να εισδύει βαθιά στην ιστορία, την φύση, την παράδοση, το ήθος και πριν απ΄όλα στη θεώρηση και αποδοχή της θείας οικονομίας μέσα από την οποία αναγνωρίζει την παντοδυναμία του Δημιουργού και ευλογεί την ύπαρξη του Ανθρώπου επί Γης, ανησυχώντας για τα έργα και την σωτηρία της ψυχής του. Όλα αυτά, ντυμένα με τον λυρικό λόγο της άμεμπτης καθ΄όλα, εμπεριστατωμένης και θεόπνευστης ποίησής του, τον καθιστούν αυστηρό πρόμαχο και λατρευτή της ποιητικής αλήθειας, ενώ μέσα από αυτήν διαφαίνεται καθαρός, απλός και άκακος, ο μεγαλύτερος ίσωσ εκ των εγγάμων ιερέων ποιητής, ο οποίος με τον λόγο καο το έργο του μας θυμίζει τον Γρηγόριον τον Θεολόγον "σχήματι" και "αναστήματι". Ο ποιητής "του Αιγαίου", καρδία της Ελλαδός, ο ποιητής των "Δελφών", ο ποιητής του "Μακεδονικού Χώματος", ο ποιητής της "Εχέδωρης Πολιτείας του Κιλκίς", ο ποιητής των "Επτά χρυσών ζωνών της Έλλάδας", αποτελέι ένα πραγματικά χρυσό κρίκο στην ελληνική ποίηση με το ανά χείρας ομώνυμο έργο του, το "ΣΟΙ ΔΟΞΑ ΠΡΕΠΕΙ".

Ντίνος Σ. Κουμπάτης

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 25 Φεβρουαρίου 2013

Εμφανίσεις: 4111

Νουβέλα - Εκδόσεις Απόπειρα

Το νέο βιβλίο της Καίτης Βασιλάκου έχει τίτλο «Αγαπημένε μου ψυχίατρε» και περιλαμβάνει μια νουβέλα και πέντε διηγήματα. Το κύριο θέμα της νουβέλας είναι η σχέση μιας ψυχικά ασθενούς γυναίκας με τον ψυχίατρό της. Το κείμενο μοιάζει με σελίδες προσωπικού ημερολογίου όπου μέσα του περιγράφονται οι επισκέψεις της γυναίκας στον γιατρό της αλλά και διάφορες λεπτομέρειες από την ζωή της. Μια ζωή γεμάτη πόνο, απόρριψη και οικογενειακά προβλήματα. Η συγγραφέας μέσα από τον παραληρηματικό μονόλογο μιας μορφωμένης γυναίκας πετυχαίνει να αποδώσει με πειστικότητα την «άλογη» σκέψη της. Αυτή η γυναίκα, που θεωρεί πως ποτέ δεν αγαπήθηκε, θα νιώσει μια δυνατή σεξουαλική έλξη για τον ψυχίατρό της. Μα ενώ αυτός ο έρωτας εκφράζεται με λόγια λαγνείας και πάθους για εκείνον την ίδια στιγμή γίνεται απειλητικός και επικίνδυνος σε κάθε «λογική» αποστασιοποίηση του επαγγελματία γιατρού. Η ίδια θέτει της ερωτήσεις και η ίδια τις απαντάει αντιλαμβανόμενη κάποιες φορές πως αυτός ο αδόκιμος έρωτας μπορεί να οφείλεται σε παρενέργειες της θεραπείας της. Κι αυτές όμως οι ερωτήσεις δεν γνωρίζουμε αν είναι αληθινές ή αποκύημα της φαντασίας της. Μάλιστα αντιστρέφοντας τους ρόλους πολλές φορές επιδιώκει να ψυχολογήσει εκείνη τον γιατρό της μέσα από έναν παιχνίδι ανταγωνισμού μόρφωσης και εξυπνάδας. Γεγονός είναι πως ενώ η θεραπεία της πλησιάζει προς το τέρμα της, αυτή έχει τα ίδια σημάδια ψυχασθένειας που είχε στην αρχή.

Από πού όμως πηγάζει αυτή η διαταραχή; Πρόκειται για ένα μοναχοπαίδι που βρισκόταν πάντα σε συγκρουσιακή σχέση με του γονείς του και ιδίως τη μητέρα του. Κατά την εφηβεία ιδίως η κατάσταση θα εκτραχυνθεί με μια μάνα να έχει επίσης διαταραγμένη προσωπικότητα και έναν πατέρα να μην μπορεί να σταθεί στο πλευρό του. Μέσα σε αυτό το θολό κλίμα το παιδί θα βιώσει μια απίστευτη κρίση γενετήσιου φύλλου που θα σημαδέψει ριζικά τον χαρακτήρα του και κατά συνέπεια τη ζωή του. Αν και αυτή η γυναίκα δείχνει ένα νορμάλ προφίλ στην κοινωνική της ζωή εντούτοις μέσα της κρύβει ένα ευαίσθητο και πληγωμένο άτομο. Μέσα από τις επισκέψεις της προσπαθεί να ερμηνεύσει τις σχέσεις της με τους γονείς της αλλά και τον κόσμο γενικότερα.

Η συγγραφέας, γνώστης του αντικειμένου, διεισδύει στην επιστήμη της ψυχολογίας, παραθέτοντας σημαντικές πληροφορίες για το τι είναι παραίσθηση, λογική και  πραγματικότητα τονίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά τους. Συχνά το έργο της διαπνέεται από διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες της αρχαιότητας. Από τις προσωκρατικές αντιλήψεις για την δημιουργία της ύλης, την πυθαγόρεια ερμηνεία του κόσμου με τα μαθηματικά αλλά και μια συγγενή θεωρία με τις γνωστές «ιδέες» του Πλάτωνα. Φαίνεται πως ο βαθύτερος σκοπός του έργου είναι να αναλυθούν οι σχέσεις γονιού -παιδιού, να ερμηνευτεί το ανθρώπινο άγχος για τη φθορά του χρόνου αλλά και οι λεπτές ισορροπίες κάτω από τις οποίες ακροβατεί ο ανθρώπινος νους. Ιδιαίτερα δε οι ευφυείς και μορφωμένοι άνθρωποι καθώς είναι δυσκολότερο να αποδεχτούν τα εμφανιζόμενα προβλήματά τους, ψυχικά ή εκφυλιστικά, όπως πχ το αλτσχάιμερ.

Θα κλείσω τον σχολιασμό μου λέγοντας πως αυτή η νουβέλα είναι σα νόμισμα με δυο όψεις. Όσο περισσότερο καταφέρνει η συγγραφέας να αποδώσει με πειστικότητα τη διαταραγμένη σκέψη ενός ψυχικά ασθενούς ατόμου, τόσο ο αναγνώστης εξαντλείται και αγχώνεται. Διότι πόσο μπορεί κάποιος να διαβάζει παρατεταμένα τις παραληρηματικές και συχνά παράλογες σκέψεις ενός τέτοιου ατόμου; Αυτή είναι λοιπόν η μόνη μου ένσταση για το βιβλίο, που κλείνει με πέντε διηγήματα πραγματική έκπληξη. Από το υπέροχο και ιστορικής σημασίας «Οι εκατόν ογδόντα χτύποι» αναφερόμενο στα πρώτα βήματα του Χριστιανισμού, το ευρηματικό «Ο θεός που αμάρτησε», που διαδραματίζεται σε ένα ναό της κλασικής περιόδου ως και τον «Δαίμονα» που ανασκάπτει με έναν μεταφυσικό τρόπο την άγνωστη δύναμη του ανθρώπινου νου. Σε κάθε περίπτωση η Καίτη Βασιλάκου καινοτομεί με τη γραφή της και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 03 Φεβρουαρίου 2013

Εμφανίσεις: 2417

Εκδόσεις Παρασκήνιο

«Οι δύο ρολογάδες» είναι το πρώτο λογοτεχνικό έργο του Νίκου Σακκά, μετά από δυο εκδοθέντα βιβλία για την εκπαίδευση και την επιχειρηματικότητα. Αν και ο ίδιος αποφεύγει να το προσδιορίσει, βρίσκεται εγγύτερα της σύγχρονης νουβέλας και πιο μακριά από το μυθιστόρημα. Το βιβλίο περιγράφει την παράλληλη πορεία δυο φίλων, από τη φοιτητική τους περίοδο, ως τη μετανάστευση στο εξωτερικό και την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Αν ψάχνετε για πραγματικούς ρολογάδες δεν θα βρείτε. Το ρολόι του καθενός και τα κουρδίσματά του σημαίνουν μεταφορικά το χρόνο και τις ενέργειες μέσα στον οποίο αυτοί οι δύο άνθρωποι σχεδίασαν, μεταχειρίστηκαν και οργάνωσαν τη ζωή τους. Πότε οι καλοκουρδισμένοι δείκτες του ρολογιού δούλευαν σωστά και με ρυθμό και πότε έδειχναν να ατονούν ή να δυσκολεύονται να γυρίσουν. Ένα χρονικό ταξίδι που διαπερνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την πολιτική ιδεολογία, τα εσωτερικά γρανάζια των επιχειρήσεων. Όλο το βιβλίο είναι ουσιαστικά ένα ρολόι, που ακολουθεί τον συγγραφέα σε κάθε βιωματική του μνήμη. Δείγμα προσωπικότητας που λειτουργεί πάντα με πρόγραμμα και οργάνωση μέσα σε μια ελληνική κοινωνία, που τους ανθρώπους αυτού του είδους δεν τους αποδέχεται εύκολα…

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο μπήκα για πρώτη φορά στη διαδικασία να προσδιορίσω το πόσο «λογοτεχνικός» είναι ο λόγος του συγγραφέα. Με δικά μου ποσοστά λοιπόν θα έλεγα ότι η αναλογία λογοτεχνία – δοκίμιο είναι περίπου 50-50. Αν και υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια με πλούσιο λόγο, γεμάτο μεταφορές, εικόνες και συνειρμούς, υπάρχουν άλλα τόσο που ο συγγραφέας παρασύρεται από την επιστημονική του ιδιότητα. Γνώμη μου είναι πως αυτό δεν είναι ζήτημα συγγραφικής ικανότητας, αλλά επιλογής θεματολογίας. Καθώς ο συγγραφέας επιλέγει να δώσει μεγάλη βαρύτητα στο επιχειρηματικό – πολιτικό γίγνεσθαι της Ελλάδας και του εξωτερικού και όχι να γράψει ένα κείμενο με περισσότερη μυθοπλασία, που θα το έκανε πιο οικείο στον αναγνώστη. Έξαλλου την οδυνηρή πραγματικότητα της χώρας μας την γνωρίζουμε έτσι κι αλλιώς. Και θα φέρω ένα παράδειγμα. Προσφάτως παρακολούθησα μια θεατρική παράσταση όπου παρουσιαζόταν η ανεργία, η κρατική διαφθορά, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η μετανάστευση των νέων. Συνεπώς, κατά γενική ομολογία των παρευρισκομένων, η παράσταση δεν μας πρόσφερε το «ταξίδι» που προσδοκούσαμε. Τη στιγμιαία φυγή από τη σκληρή πραγματικότητα, που όπως προανέφερα, τη ζούμε καθημερινά στο πετσί μας και μας την υπενθυμίζουν με «συνέπεια» τα Μ.Μ.Ε. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το βιβλίο, είτε με χαρούμενο, είτε με στενάχωρο περιεχόμενο οφείλει να προσφέρει στον αναγνώστη κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη ζει. Μια εναλλακτική οπτική των πραγμάτων, ώστε να δικαιολογεί τον λόγο ύπαρξής του. Βέβαια αυτό που εκφράζω είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη…

Τα ζητήματα που θίγονται μέσα στους «δυο ρολογάδες» είναι πολλά και βαρυσήμαντα. Η επιτυχία των ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, η δομή και ο τρόπος λειτουργίας των μεγάλων εταιριών, τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων, οι ανίκανοι «κομματικοί» σε υψηλές επιτελικές θέσεις, το τέρας της γραφειοκρατίας, η «κούφια» ελληνική υπερκαταναλωτική κοινωνία που κατέρρευσε, οι σχέσεις της Εκκλησίας με το ποίμνιό της, έως και η δράση της 17 Νοέμβρη... Ο συγγραφέας φέρνει σε αντιπαράθεση τον υπαρκτό σοσιαλισμό των Βόρειων χωρών με τον «πλαστό» ελληνικό, επικερδές αποκύημα ορισμένων της γενιάς του Πολυτεχνείου. Οι δύο ήρωες θα επιδιώξουν την πολιτική αλλαγή επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση τους με τον χαμένο χρόνο των δικών τους «ρολογιών». Έτσι θα γεννηθεί το Κίνημα Πολιτών που θα επιδιώξει να εμβολίσει το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, με ειλικρινείς προθέσεις για τη χώρα μας. Θα προσκρούσει ωστόσο σε μια λερναία Ύδρα που έχει από χρόνια οργανωθεί και διαβρώσει κάθε μηχανισμό που οδηγεί στη Βουλή.

Κλείνοντας θα σταθώ σε δύο πράγματα. Πρώτον πως αυτό που μου έμεινε περισσότερο στο νου από το έργο του Νίκου Σακκά είναι η ζωή των Ελλήνων στο εξωτερικό με όλα της τα καλά και τα ευτράπελα, αλλά και ο άσβεστος πόθος της επιστροφής τους στην πατρίδα, παρόλο που δεν παύει ποτέ να πληγώνει τα παιδιά της. Και δεύτερον συμφωνώ απόλυτα με τον συγγραφέα πως έχουμε την τάση ως Έλληνες να σχηματοποιούμε στο μυαλό μας εχθρούς και δαίμονες, που επιβουλεύονται τη χώρα μας, χωρίς ωστόσο να προσπαθούμε για επιπλέον βελτίωση, για καλύτερη παιδεία και συμπεριφορά, για αποτίναξη των ιδεολογιών που μας οδήγησαν σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση. Τη στιγμή που διαμαρτυρόμαστε δεν κάνουμε τίποτα για τον πολιτισμό αυτού του τόπου, παρά προτιμάμε τα τυχερά παιχνίδια, τους όχλους των γηπέδων και τα τούρκικα σίριαλ του κιλού. Αυτό που με στεναχωρεί δε περισσότερο είναι ότι παρόλη την κρίση δεν είδα πολλά σημάδια βελτίωσης… Αν και υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα, είναι γεγονός πως η πλειοψηφία παραμένει στον λήθαργο που την έχουν ρίξει…

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών