Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 28 Αυγούστου 2013

Εμφανίσεις: 5372

Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Ιβίσκος

Το μυθιστόρημα «Αφύπνιση» της Αργυρώς Λεντούδη περιγράφει την ασυνήθιστη πορεία ενός κοριτσιού μέσα σε διάφορα “μεταφυσικά” μονοπάτια. Από την εμπέδωση ενός ιδιαίτερου “χαρίσματος” που την έκανε να διαισθάνεται περισσότερα πράγματα από τους υπόλοιπους ανθρώπους, ως τη “θητεία” της δίπλα σε κάποιες γυναίκες στη Θεσσαλονίκη ώστε να καταφέρει να φέρει εις πέρας το δικό της καρμικό ταξίδι.

Ομολογώ ότι, ως θεματολογία, το βιβλίο με εξέπληξε ευχάριστα και μου έφερε στο νου περιγραφές του Dan Brown, αλλά με μια ελληνική, διαφορετική προσέγγιση. Είχε γρήγορη ροή, σασπένς, ανατριχίλα και ζωηρούς διαλόγους. Ειδικά το δεύτερο μισό του βιβλίου σε καθηλώνει καθώς οι σκηνές είναι γεμάτες ζωντάνια και αγωνία. Έξυπνη επίσης η επιλογή να παρακολουθείται ταυτόχρονα η παρελθοντική αλλά και η σύγχρονη πορεία ζωής της ηρωίδας. Το δε τέλος του βιβλίου κορυφαίο και απρόβλεπτο, που προσωπικά με συγκλόνισε και με συγκίνησε. Ένα τέλος που αφήνει γλυκόπικρη γεύση στον αναγνώστη, αλλά που αν το δει σε βάθος, θα του θυμίσει καλοδουλεμένο έργο τέχνης. Αν η συγγραφέας έκλεινε το μυθιστόρημα με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θα μου φαινόταν κοινότυπος…

Για όσα έχουμε διδαχτεί και γαλουχηθεί στη ζωή μας, υπάρχουν τα φυσιολογικά και τα μη φυσιολογικά. Αν θέταμε το βιβλίο κάτω από τέτοιους αυστηρούς όρους, πράγματι θα μας φαίνονταν εντελώς παράλογες οι επιλογές μιας νεαρής φοιτήτριας να εισέλθει σε έναν κόσμο άγνωστο και επικίνδυνο. Να μπλέξει ουσιαστικά σε τελετές μαγγανείας και μαγείας, με όλες τις αρνητικές συνέπειες που αυτό συνεπάγεται και αντί να χαίρεται την φοιτητική της ζωή να συναναστρέφεται με γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που υποτίθεται ήθελαν να της διδάξουν τα άγνωστα μυστικά του σύμπαντος. Σε ορισμένα σημεία η αφέλεια της ηρωίδας και η παθητικότητά της φθάνουν στα ύψη, αλλά όλα μπορούν να δικαιολογηθούν από το νεαρό της ηλικίας της. Ηλικία που τους περισσότερους μας συνάρπαζε το άγνωστο, η μαγεία, το υπερφυσικό. Εξάλλου από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος ήθελε να μαθαίνει πράγματα, που βρίσκονταν υπεράνω της λογικής του. Να βλέπει στο μέλλον, να καθορίζει τις εξελίξεις και να μαθαίνει αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Γι’ αυτό και αν τελικά προσεγγίσουμε την «Αφύπνιση» με πιο ελεύθερη σκέψη, κανείς δεν μπορεί να κρίνει τους ανθρώπους που αναζητούν το κάτι παραπάνω ή που πιστεύουν στο υπερφυσικό. Αρκεί να μην επηρεάζουν με τις πράξεις τους τις ζωές των άλλων. Θεωρώ ότι και η ίδια η συγγραφέας κατανοεί  την δυσπιστία του κόσμου απέναντι σε τέτοια θέματα και το δείχνει μέσα από τη γραφή της. Οι συμφοιτητές της ηρωίδας Έλενας συχνά την ειρωνεύονται για τις επιλογές της, ενώ και η “δασκάλα” της, Σμαράγδα, της λέει πως η καφεμαντεία είναι γενικά “σκοτεινό” πράγμα και έχει το τίμημά της…

Είναι επίσης γνωστό και καταγεγραμμένο στην επιστήμη της Λαογραφίας ότι ορισμένοι άνθρωποι κατέφευγαν σε διάφορες μυστικιστικές τελετές, οι περισσότερες φερμένες από τα πανάρχαια χρόνια, που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα της γης και των γυναικών, στη βροχόπτωση, στη θεραπεία από τις αρρώστιες. Ιδιαίτερα η ελληνική επαρχία βρίθει τέτοιων περιπτώσεων αλλά και άλλων σχετικών με τη μαγεία, που έχουν σκοπό την μετάδοση του καλού αλλά και του κακού… Και ειλικρινά δεν θα μου φαινόταν εξωπραγματικό το γεγονός, κάποιες τέτοιες ενέργειες να φθάνουν ως τις μέρες μας… Να υπάρχουν δηλαδή ακόμα γυναίκες, σαν την Φαίδρα του μυθιστορήματος, που καταφεύγουν σε ανάλογες πράξεις “εξυπηρετώντας” τις απαιτήσεις ή τις ανάγκες απελπισμένου κόσμου.

Ένα ακόμα στοιχείο που διαφαίνεται στη ζωή της ηρωίδας είναι η έλλειψη επικοινωνίας με την οικογένειά της αλλά και με τους φίλους της. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική διάσταση των καταστάσεων που έχει μπλέξει η νεαρή κοπέλα. Από τις απόκρυφες τελετές ως την κυριολεκτικά «άρρωστη» σχέση της με έναν νεαρό που από την αρχή ήταν καταπιεστικός και κτητικός. Κι όμως οι φίλοι της ήταν πάντα κοντά της, παρά τη δική της απομάκρυνση. Την βοήθησαν αθόρυβα και χωρίς καμία απαίτηση από εκείνη…

Επέλεξα να κλείσω αυτόν τον σχολιασμό δανειζόμενος μια φράση από το βιβλίο που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Για να αλλάξεις μια άσχημη κατάσταση στη ζωή σου δεν χρειάζεται να καταφεύγεις σε πλάγια ή μαγικά μέσα. Αυτό ακριβώς τονίζει στην ηρωίδα η πιο σκληρή και σκοτεινή γυναίκα του μυθιστορήματος, η Φαίδρα. Όταν η νεαρή φοιτήτρια της ζητάει μαγική μεσολάβηση για να λύσει το πρόβλημά της, εκείνη της λέει: «Γιατί απλά δεν αντιστέκεσαι σε όλο αυτό μόνο με τη θέλησή σου;»…. Πολλές φορές λοιπόν μπορούμε να αντιστρέψουμε τα πράγματα, χρησιμοποιώντας απλά…. τη θέλησή μας.

Δεν γνωρίζω τι από αυτή την ιστορία είναι αληθινό και τι μυθοπλασία. Όπως δεν γνωρίζω επίσης αν αυτό το βιβλίο απελευθέρωσε ή όχι τη συγγραφέα από τα δεσμά του παρελθόντος. Θεωρώ πάντως πως, κατά κάποιο τρόπο, την επανασύνδεσε με αυτό. Το μόνο που απομένει πλέον είναι να κρατήσει μέσα της τη φωτεινή αύρα των ανθρώπων που της φέρθηκαν με ειλικρίνεια και να διαγράψει κάθε σκοτεινή ανθρώπινη σκιά που ενδεχομένως μαύρισε την ψυχή της. Εμείς θα περιμένουμε με αδημονία τα επόμενα έργα της…

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 21 Ιουλίου 2013

Εμφανίσεις: 1988

Ποίηση - Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Με το νέο του βιβλίο, που τιτλοφορείται «Κύρους Κατάβαση», ο Νίκος Μπατσικανής κάνει μια απόλυτα λογική πράξη. Επιστρέφει στις πατρογονικές του ρίζες. Έστω μέσα από ποίηση, που μοιάζει με πεζογράφημα. Επιστρέφει στα δικά του παιδικά χρόνια, που πότε κυλούσαν χαρούμενα σαν γάργαρο νερό και πότε σκληρά και δύσκολα, σαν τη φουρτούνα.

Όλο το ταξίδι είναι συμβολικό. Κάθε εικόνα του «τότε» καθρεπτίζει το «τώρα», καθώς όλες οι έννοιες εξετάζονται διπολικά. Η αγνή φιλία των παιδικών χρόνων αντιπαραβάλλεται με την ανύπαρκτη φιλιά των ημερών μας. Η παράδοση και οι προλήψεις του παρελθόντος, με τον τεχνολογικά αυτοκαταστρεφόμενο πλανήτη του σήμερα. Η φτωχιά, αλλά χρωματιστή και αλληλέγγυα ζωή της επαρχίας, με την γκρίζα – απόμακρη συμβίωση στην πόλη. Όλα αυτά βέβαια συμβαίνουν στην αρχή του βιβλίου, καθώς ο ποιητής με αυτόν τον τρόπο θέλει να μας προετοιμάσει για το μεγάλο ταξίδι της μνήμης του.

Το ταξίδι….

Υπάρχουν λόγια, που να μπορούν να περιγράψουν την ψυχή ενός ανθρώπου; Υπάρχουν αναμνήσεις που να μην πονάνε; Ο Νίκος Μπατσικανής τολμά να πραγματοποιήσει το ταξίδι, που χρόνια φυλακίζει όμορφα μα και άσχημα στοιχεία στη μνήμη του. Οικογένεια, χαρά, φτώχεια, θρήνος, αξίες, επαφή με τη φύση, παραδοσιακή ζωή… Το flash back είναι γλαφυρό και πυκνό. Σχεδόν πεζογραφικό, που δεν χορταίνεις να το διαβάζεις. Διεισδύει σε μια εποχή, που δεν γνωρίζουμε εμείς οι νεότεροι, με εικόνες ανεξίτηλες, γεμάτες αλήθεια και ομορφιά. Το ψάρεμα, η εκτροφή των ζώων, η γεωργία, το ερασιτεχνικό παίξιμο του Καραγκιόζη στις πλατείες, η πρώτη επαφή με τον κινηματογράφο και το ελληνικό μελόδραμα, οι προλήψεις και οι «θεραπείες» με ξόρκια και μαντζούνια…

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με ένα επίσης συμβολικό όνειρο με τον Ομηρικό ήρωα Αχιλλέα και την προσωποποιημένη μαυροφόρα Πελασγία. Ένα όνειρο που αντικατοπτρίζει την αγωνία του ποιητή για την πατρίδα του και την ένδοξη αρχαία ιστορία της, που μόνοι μας προσπαθούμε με ασέβεια να αφανίσουμε…

Ο ποιητής εκφράζει τη νοσταλγία και την αγάπη του για τον τόπο καταγωγής του, την Πελασγία Φθιώτιδας, ακόμα κι αν κάποιες φορές ίσως να τον πλήγωσε. Ακόμα κι αν δεν τον αγκάλιασε όπως έπρεπε. Μα η αγάπη των ποιητών για το ποιητικό τους υποκείμενο δεν υπήρξε ποτέ απαιτητική. Δεν ζητούνε ποτέ ανταποδοτικά οφέλη. Είναι η αγάπη της καρδιάς και της "βαθιάς ρίζας", η οποία τους κρατάει δεμένους με τα δικά τους χώματα.

Κι αν το περιστατικό με την εικόνα είναι πραγματικό, τότε ο ποιητής θα έχει πάντα τη Μεγαλόχαρη στο πλάι του. Να του δίνει φτερά και να χτίζει νέες λογοτεχνικές φωλιές στη συνείδησή μας….

Δείγμα γραφής:

«Γεμάτα κιούπια τότε οι καρδιές
παρά τη φτώχεια
Ξερά κι ευτυχισμένα πέφταμε
στο αχυρένιο στρώμα
Δικός μας Παράδεισος ως τότε
μια φέτα βρεγμένο ψωμί
με ζάχαρη επάνω»

«Αλυχτίσματα ολονυχτίς έξω,
ροκανίζοντας το σκοτάδι
που απ’ τό σαρακοφαγωμένο πατζούρι
στων ονείρων μας τις χαραμάδες
σπαραγμένο αντικρίζαμε το χάραγμα»

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 10 Αυγούστου 2013

Εμφανίσεις: 2940

Μυθιστόρημα - Εκδόσεις Ωκεανίδα

Ο κάθε άνθρωπος περπατάει στους δικούς του δρόμους στη ζωή. Άλλοτε είναι εύκολοι και χαρούμενοι και άλλοτε δύσκολοι και γεμάτοι πόνο. Οι «Δρόμοι παλιοί», το νέο βιβλίο της Κατερίνας Γκούνα, περιγράφει την πορεία μιας γυναίκας στο χρόνο, η οποία κυριολεκτικά αφιέρωσε όλο της το «είναι» στην πρώτη και μοναδική της αγάπη, ασχέτως αν γνώρισε από εκείνη αλλεπάλληλες προδοσίες και απορρίψεις.  Οι «Δρόμοι παλιοί» είναι ένα άρτιο μυθιστόρημα που αποτυπώνει με ευκρίνεια και αληθοφάνεια τις ραγδαίες αλλαγές που επέρχονται στη ζωή των ανθρώπων ως αποτέλεσμα της μοίρας ή των προσωπικών επιλογών. Και η συγγραφέας πλάθει με εξαιρετικό τρόπο την προσωπογραφία της πρωταγωνίστριάς της, μην αφήνοντας καθόλου στεγανά για τυχόν αλλαγές στη στάση ζωής ή στην προσωπικότητά της. Σε σημείο που ο αναγνώστης συχνά μέσα του να "βράζει" φωνάζοντας «…μα δεν θα αντιδράσεις ποτέ, κοπέλα μου;;!!!» Αλλά αυτή είναι και η επιτυχία της συγγραφής. Να μην κάνεις πάντα τα χατίρια του αναγνώστη όσο δύσκολες κι αν είναι οι αποφάσεις που πρέπει να πάρεις. Άλλωστε δεν έχουν όλες οι ιστορίες happy end…

Η γραφή της είναι σε σημεία καταιγιστική, χειμαρρώδης και καυστική. Ιδιαίτερα όταν καλείται να περιγράψει την σημερινή πολιτικό-κοινωνική κατάσταση. Σαρκάζει τις πλινθόκτιστες κοινωνικές δομές που καταρρέουν σαν ντόμινο και είναι φορές που θαρρείς πως συνομιλεί απευθείας μαζί σου θέλοντας να σου δώσει ένα μήνυμα αφύπνισης… Όταν όμως μιλάει για έρωτα είναι ρομαντική, ευαίσθητη και τρυφερή. Αλληγορική, με πλούσιες περιγραφές και έναν άκρατο λυρισμό. Συμπάσχεις με την ηρωίδα αλλά και διαφωνείς μαζί της. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα πρόσωπα που συναναστρεφόμαστε στην πραγματική μας ζωή.

Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα flash back στο μακρινό παρελθόν καθώς αποδίδονταν με πιστότητα ο χρωματισμός της εποχής, η ενδυμασία, οι συνήθειες, η μουσική. Πάντα επίσης πίστευα πως ο συγγραφέας πρέπει να έχει γενικές πολιτισμικές και γεωγραφικές γνώσεις προκειμένου να δώσει με σαφήνεια τις εικόνες που περιγράφει. Και η Κατερίνα Γκούνα τις διαθέτει και με το παραπάνω. Μιλάει για τον Le Corbusier σαν αληθινή αρχιτέκτονας, για ινστιτούτα αισθητικής σαν να είναι το πραγματικό της επάγγελμα και για χρηματοοικονομικά σαν να εργάζεται στην wall street! Σε πείθει με κάθε τι που καταπιάνεται φανερώνοντας ότι έχει εξαντλήσει κάθε σημαντική πληροφορία.

Κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, πράγματι υπάρχουν χαρακτήρες που συμβιώνουν εσαεί με τον πόνο και μάλιστα συχνά με δική τους επιλογή. Πολλές φορές ωστόσο οι άνθρωποι κρύβουν τη δική τους ανικανότητα αντίδρασης κάτω από περιστατικά που ενδεχομένως να «στοίχειωσαν» τη ζωή τους. Και στέκουν αδρανείς σε αυτήν την «άρρωστη» κατάσταση χωρίς να επιδιώκουν ποτέ να την αλλάξουν. Παρά καταφεύγουν σε πρόχειρες και σπασμωδικές κινήσεις, που είναι έκδηλο απ’ την αρχή πως θ’ αποτύχουν. Πρόκειται για χαρακτήρες ανασφαλείς, με ιδιαίτερα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Προσποιούνται σε όλη τους τη ζωή πως έχουν ξεπεράσει το πρόβλημά τους, μα ελάχιστα γίνονται πιστευτοί. Ακόμη και η κόρη της ηρωίδας, έχει ψυχογραφήσει με ακρίβεια τη μάνα της όταν της λέει «Μη μου αραδιάζεις εμένα ασιατικές θεωρίες για να δικαιολογήσεις τη δειλία σου να ζήσεις, έτσι; Αυτά τα λένε οι βουδιστές μοναχοί για να μπορούν να διδάσκουν τη στέρηση, μαμά. Η ζωή είναι έρωτας, χαρά, ενέργεια, γέλιο κι εσύ απ’ αυτά πάσχεις δραματικά». Μα ίσως τελικά η Ρίτα να αρκείται από αυτά που έχει αποκτήσει στη μοναχική της πορεία. Ίσως να έχει μάθει να συμβιώνει με μια εξιδανικευμένη εικόνα της αγάπης, ασχέτως αν υπήρξε μονόπλευρη. Γιατί όταν αγαπούσε εκείνη, δεν έβρισκε την ανάλογη ανταπόκριση μα και όταν την αγαπούσαν οι άλλοι, δεν τους έδινε όσα έπρεπε να τους δώσει…

Δεν θα φανερώσω περισσότερα για να μην σας στερήσω τη χαρά της ανάγνωσης. Και πού ξέρετε; Ίσως μέσα από αυτό το υπέροχο μυθιστόρημα να θυμηθείτε κι εσείς τους δικούς σας “παλιούς δρόμους”. Εγώ πάντως το έκανα…

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών

Λεπτομέρειες

Γράφτηκε από τον/την Super User

Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων

Δημοσιεύθηκε : 07 Ιουλίου 2013

Εμφανίσεις: 2281

Ποίηση - Εκδόσεις Ωρίωνας

«Τα ρόδα του χρόνου» της Μαρίας Κολοβού – Ρουμελιώτη είναι από τα καλύτερα ποιητικά έργα που έχω διαβάσει. Μια εργασία πάνω στην ίδια τη ζωή, δοσμένη με έναν πραγματικά υπέροχο τρόπο.

Πρόκειται ουσιαστικά για μια άρτια ποιητική ενότητα, μέσα στην οποία περιγράφονται τα συναισθήματα μιας γυναίκας στη δύση της ζωής της. Η Περσεφόνη θυμάται, νοσταλγεί και κάνει τον απολογισμό της ζωής της. Της χαμένης νιότης, των οικογενειακών στιγμών, των έντονων ερώτων. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και προβληματισμού για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Η Περσεφόνη ενσαρκώνει στον χαρακτήρα της όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν μια εύθραυστη προσωπικότητα. Γεμάτη ευαισθησίες, ονειροπόληση, νεανική αφέλεια. Η ζωή όμως είναι πραγματική. Έχει σάρκα και οστά και ξέρει να αποκαθηλώνει τα όνειρα, να φθείρει τους έρωτες, να ροκανίζει τα θέλω μας… Η τυφλή αγάπη που γίνεται εγκλωβισμός και το πρόσωπο του έρωτα, που το μεταλλάσσει η καθημερινότητα.

Με διάφορα λεκτικά τρικ, η ποιήτρια αποδίδει με γλαφυρότητα τους μονολόγους της ηρωίδας, πότε με αλλαγές προσώπου αφήγησης και πότε με κάποιους αμυδρούς ιδιωματισμούς. Η Μαρία Κολοβού – Ρουμελιώτη, ζώντας στη Δυτική πλευρά της Ελλάδας, είναι εμφανώς επηρεασμένη από την Επτανησιακή ποίηση. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο αποδίδει με πιστότητα ολόκληρες ποιητικές ενότητες, κάνοντας χρήση μέτρου και ομοιοκαταληξίας. Μα το κάνει με έναν δικό της ξεχωριστό τρόπο, που ειλικρινά σε καθηλώνει. Νοσταλγική, τρυφερή, μελωδική και αλληγορική, συνθέτει ένα ποιητικό έργο ανεπανάληπτο. Δημιουργεί τέλεια πορτραίτα ανθρώπων και πλούσιες σκηνές, που θαρρείς πως τις βλέπεις μπροστά σου. Ιδιαίτερα η περιγραφή της νιότης γίνεται με εικόνες πολύχρωμες και έντονες, σχεδόν Διονυσιακές. Τέλος, θα μπορούσα άνετα να παραλληλίσω το έργο, σε οργάνωση,  μορφή και ύφος, με το καταπληκτικό Days Of Future Passed των Moody Blues…

Δεν θα σας κουράσω άλλο. «Τα ρόδα του χρόνου» είναι ένας γλυκός αποχαιρετισμός της νιότης, ένας ειλικρινής ανθρώπινος απολογισμός για όσα επιτεύχθηκαν και όσα έμειναν ουτοπικά. Και τι εκπληκτική εικόνα! Η ονειροπόλα ηλικιωμένη γυναίκα, κλείνει την εξιστόρησή της κρατώντας την παιδική της κούκλα σφιχτά στα χέρια της.  Έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα στη ζωή.

Δεν εντυπωσιάζομαι συχνά από μια ποιητική συλλογή, όμως η ανάγνωση αυτού του βιβλίου ήταν μια έξοχη και αξέχαστη εμπειρία. Τα θερμά μου συγχαρητήρια στην ποιήτρια.

Δείγμα γραφής:

ΑΣΥΛΗΤΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ

Γέμισες τη ζωή που σου χαρίστηκε
με ερμηνείες ανέγγιχτες και συντριμμένες ιδέες
που ποτέ, κανείς, δεν μπόρεσε να τις κατανοήσει.
Μετέφρασες το γέλιο και το δάκρυ
με πρωτότυπα σκηνικά,
αλλά,
οι ηθοποιοί σου έπαιξαν αδέξια τον ρόλο τους
με μεταμφιέσεις ετεροχρονισμένες.
Ζητούσαν σκηνικά φτηνά, μπογιατισμένα με υδρόχρωμα
πάνω σε χαρτί που λιώνει.
Η Ιαχή του φιλιού και του θρήνου σου
ακουγόταν μεταλλασσόμενη καθώς έπεφτε
σε τοίχους υπεροψίας.
Εσύ προσπάθησες κι έδωσες ό,τι κι αν είχες!



Το μυαλό σου τσάκιζες,
ν' ανακαλύψεις καλοτραγούδιστες λέξεις.
Γλυκιά συγγένεια προσπάθησες να κάνεις,
με το φως και τη σκιά.
Με το ραβδί της γνώσης σου χάραζες δρόμους
και με λευκό μαντήλι χαιρετούσες.
Αλλά,
οι δρόμοι σου γέμισαν υπνοβάτες,
που ποτέ δεν άνοιξαν  τα μάτια να σε αντικρύσουν.
Μόνο σαν έφτασες στο τέρμα,
η ανατολή τους χτύπησε τα μάτια
και ξύπνησαν τρομαγμένοι.
Τότε,
κατάλαβαν την αξία σου κι όλα όσα έχασαν μαζί σου.
Έπειτα, ήσυχα ταξίδεψες...
Ανακουφισμένος,
πως είχες κάνει αυτό που η συνείδηση σε πρόσταζε.
Ήσυχος, με μια απέραντη σιωπή, κουραστική.



Δεν ζήτησες ποτέ σου προβολείς και φώτα.
Το τραγούδι σου ακουγόταν μοναχικό στο σκοτάδι
σε έρημη πολιτεία.
Υποκλίθηκες στους Θεούς
και σου αποκάλυψαν την θεότητά τους.
Έπειτα,
ανακάλυψες την μικρότητά σου
και την θνητή σου εικόνα.

Σαν αηδονάκι τραγουδούσες τους θρήνους σου
με τέχνη περιζήτητη και υπερφυσική
ταπείνωση.
Γυμνός δεχόσουν τις πισώπλατες μαχαιριές
κι έσφιγγες τα δόντια ν' αντέξεις.
Στήριγμα είχες τους Θεούς, τις πλάτες σου
και τα όνειρά σου.
Δεν μπόρεσε ποτέ,
κανείς,
να συντρίψει την αθωότητά σου!



Πλάστηκες απ' τους Θεούς για το Θεό και τους ανθρώπους
κι αυτό το γνώριζες από αρχής,
στρώνοντας στο διάβα σου με ροδοπέταλα τους δρόμους
μέχρι να φτάσεις εκεί που ξεκίνησες.
Ήσυχος.
Με μια απέραντη, ακούραστη σιωπή!

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λογοτέχνης - Απόφοιτος Ανθρωπιστικών Σπουδών