Αλέξανδρος Ακριτίδης

«Πλεκτάνη εξ αίματος»

Εκδόσεις Ινφογνώμων

Όταν το ταλέντο συναντά την πηγαία ανάγκη έκφρασης, όταν η τέχνη του λόγου δεν ανακόπτεται από την περιρρέουσα κοινωνική πραγματικότητα, τότε το λογοτεχνικό αποτέλεσμα κρίνεται άξιο αναφοράς.

Το νέο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Ακριτίδη «Πλεκτάνη εξ αίματος» πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις και πού αυτές οδηγούνται, όταν η αίσθηση του μέτρου και του λόγου διασαλεύονται και υποβόσκει το αίσθημα της αυτοδικίας, ως μοναδική διέξοδος συναισθηματικής εκτόνωσης. Ο συγγραφέας επιλέγει να αφηγηθεί μια δύσκολη ιστορία – προσωπικά θα της απέδιδα το χαρακτηρισμό «μια μεστή μαρτυρία βίας» - στην οποία άνθρωποι και συναισθήματα συνθλίβονται από τον αυταρχισμό ενός πατέρα. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν είναι δυνατόν να λειτουργήσει αυτή η σύνθλιψη ως εφαλτήριο για μια νέα σελίδα στο βιβλίο της ζωής. Κι αν εντέλει είναι εφικτό να ξαναγεννηθεί κάτι όμορφο από τις στάχτες;

Εν προκειμένω, μια οικογένεια - με οικονομική και κοινωνική επιφάνεια - σηκώνει τον δικό της “σταυρό”, όταν οι κουρτίνες της προσποιητής κοινωνικότητας κλείνουν. Μητέρα και παιδιά πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας και ένα θύμα εξ αυτών η μικρότερη κόρη, η Μελίνα. Ο ενθουσιασμός και η ενέργεια της ηλικίας της εξανεμίζονται, αφού η μοίρα έχει άλλα σχέδια γι’ αυτήν. Τώρα η μοίρα γνέθει το νήμα της ζωής της οικογένειας της, επισφραγίζοντας με πολλές ανατροπές μια οικογενειακή τραγωδία.

Αυτή η δυνατή ιστορία θα έχανε τη δυναμική της, αν οι ήρωες αποδεικνύονταν “χάρτινοι”. Η συγγραφική δεινότητα είναι τέτοια, που οι χαρακτήρες πλάθονται ως πιστές αναπαραστάσεις πραγματικών ανθρώπων, σε σημείο η αληθοφάνεια τους να σοκάρει.

Πέρα από την αισθητική απόλαυση που προσφέρει η ανάγνωση αυτού του μυθιστορήματος εγείρεται ένας καίριος προβληματισμός, ο οποίος βρίσκεται διαρκώς στο μυαλό του αναγνώστη. Η αυτοδικία, ανέκαθεν επίκαιρη πολλώ δε μάλλον σήμερα, βρίσκεται στο επίκεντρο, δίχως να διαφαίνονται πια σημάδια ύφεσης. Στον τρόπο προσέγγισής της φαίνεται η επιδεξιότητα του συγγραφέα, γιατί τεχνηέντως χειρίζεται τους κοινωνικούς και ηθικούς παράγοντες αλλά και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις έτσι ώστε ο αναγνώστης να μην αναλώνεται σε λογοτεχνικά τερτίπια και κενές ηθικολογίες.

Ολοκληρώνοντας, ο Αλέξανδρος Ακριτίδης συνεχίζει με αξιώσεις το απέραντο ταξίδι του στο χώρο της λογοτεχνίας - μυθιστοριογραφίας, αποδεικνύοντας ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός - η έκδοση δηλαδή ενός ακόμη βιβλίου - αλλά η απόλαυση που βιώνει τόσο ο ίδιος όσο και ο αναγνώστης του. 

Δήμητρα Γούτση, φιλόλογος