Πείτε μας δυο λόγια για τον τίτλο του μυθιστορήματός σας, «Πάμε μια βόλτα». 

Ο τίτλος γεννήθηκε εντελώς αυθόρμητα και αφορά παράλληλα και στην τελευταία φράση του βιβλίου. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός αφού εκείνο που θέλει να προβάλει το ίδιο το βιβλίο, είναι μια υπέροχη βόλτα στη ζωή! Μια βόλτα που πάνω από όλα, οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι, αν το καλοσκεφτούμε, οι όποιες δικαιολογίες θα πρέπει να μένουν στην άκρη κάθε φορά και να ζούμε την κάθε μέρα που αξιωνόμαστε να ανοίξουμε τα μάτια μας. 

Ποιο μήνυμα επιδιώκετε να περάσετε στο αναγνωστικό κοινό;

Πως παρά τις δυσκολίες που είναι πάντα περισσότερες από τις όμορφες στιγμές, αυτό το δώρο που μας χαρίστηκε, θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε ζώντας και όχι επιβιώνοντας. 

Ειδοποιός διαφορά μεταξύ των κοινωνιών είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται οι πολίτες την αναπηρία. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τη στάση τόσο της πολιτείας όσο και των συμπολιτών μας απέναντι σε αυτή; 

Χτυπήσατε φλέβα! Η αλήθεια είναι πως και εγώ η ίδια, δεν είχα ασχοληθεί σοβαρά με αυτό πριν την διάγνωση μου με σκλήρυνση κατά πλάκας. Στο μυαλό μου και νομίζω και των περισσοτέρων από εμάς, η αναπηρία φάνταζε διαφορετικά και ήταν σχεδόν πάντα συνδεδεμένη με ένα αναπηρικό αμαξίδιο αντίστοιχα. Πλέον πιστεύω πως όλο αυτό, έχει να κάνει με την παιδεία μας αρχικά και στη συνέχεια με την εκπαίδευση που λαμβάνουμε. Καθώς χρειάστηκε να εγκαταλείψω την εργασία μου, μη μπορώντας να υποστηρίξω το δικαίωμα αυτό λόγω πάθησης, (βάσει ορατών και αόρατων συμπτωμάτων) αναγκάστηκα για βιοποριστικούς λόγους να καταφύγω στα αντίστοιχα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, όπου έπεσα από τα σύννεφα!

Η “ικανότητα” κρίνεται με “περίεργους” τρόπους, όχι αξιοκρατικούς τις περισσότερες φορές, μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας που καθορίζουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής σου, καθώς καλείσαι να πιστοποιηθείς εκ νέου. Νομίζω πως η πολιτεία, επιβάλλεται να σκύψει πάνω σε αυτό το θέμα άμεσα!

Όσον αφορά την αντιμετώπιση των συμπολιτών μας, θεωρώ πως αυτή έχει αλλάξει προς το καλύτερο το τελευταίο διάστημα αν και ακόμα υπάρχει η προκατάληψη σχετικά με τα ορατά σημάδια μιας αναπηρίας. 

Η πρωταγωνίστρια σας, η Μυρτώ, είναι λάτρης των βιβλίων. Τι θα συμβουλεύατε τους γονείς για την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας στα παιδιά τους, δεδομένου ότι ζούμε υπό την παντοδυναμία της οθόνης; 

Να μυήσουν τα παιδιά τους διαβάζοντας οι ίδιοι! Ένα βιβλίο, έχει πάντα να σου προσφέρει ακόμα και αν μείνει για χρόνια κλειστό. Τα ταξίδια του νου και της ψυχής που βρίσκονται μέσα σε αυτό, δεν μπορείς να τα βρεις σε μια οθόνη. Η μυρωδιά του, σε συντροφεύει για πάντα. Προς Θεού, δεν μάχομαι την τεχνολογία! Μα τα παιδιά, πάντα μας αντιγράφουν και εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε ερεθίσματα τέτοια, ικανά να τα προτρέψουν να πάρουν στα χέρια τους ένα βιβλίο, να το αγγίξουν, να το μυρίσουν, να ταξιδέψουν μέσα από αυτό. 

Πέραν της Μυρτώς καταλυτικό ρόλο κατέχει και η καλύτερη της φίλη, η Αμαλία. Είναι δυνατόν να υπάρξουν τέτοιες Αμαλίες στην εποχή μας, όπου το ‘’εγώ’’ μας έχει θεοποιηθεί; 

Είναι εξαιρετικά δύσκολο και όλο και σπανίζει στις μέρες μας. Έχω πει ξανά πως όλοι θα θέλαμε μια Αμαλία στη ζωή μας. Όμως υπάρχουν. Πριν λοιπόν βιαστούμε να γκρινιάξουμε για την απουσία ενός τέτοιου ανθρώπου, καλό θα ήταν να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν μπορεί να διαδραματίσει αυτό το ρόλο. Ίσως έτσι κατανοήσουμε πως για να πάρουμε πρέπει να δώσουμε αντίστοιχα και πως οι “κεραίες” μας πρέπει να είναι ανοιχτές δίνοντας την ευκαιρία στους ανθρώπους που προσπαθούν να μας προσεγγίσουν. 

Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή; 

Ζωή! Σίγουρα δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα μα ένα τυχερό άνθρωπο που μπορεί να εκφράζεται μέσα από τις λέξεις του. Από όσο με θυμάμαι, έγγραφα. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες συγκυρίες που με ώθησαν να εξωτερικεύσω αυτά που αισθάνομαι, να τα μεταφέρω σε ένα χαρτί και στη συνέχεια να τα προβάλω μέσα από ένα βιβλίο ή ακόμα και διαδικτυακά. 

Τι μετράει περισσότερο για εσάς: η διαδικασία της συγγραφής ή η απήχηση του κοινού στα έργα σας; 

Η διαδικασία της συγγραφής κατά κύριο λόγο. Λίγο καιρό πριν, ένας φίλος μου, μου είπε: “αν αυτό που γράφεις, το διαβάσει έστω και ένας άνθρωπος, να είσαι ευτυχισμένη”. Φυσικά και με ενδιαφέρει η απήχηση του αναγνωστικού κοινού στα έργα μου, θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα το αντίθετο, ποτέ όμως δεν σκέφτηκα να γράψω έχοντας αυτό σαν γνώμονα. 

Πεζογραφία ή ποίηση; 

Και τα δύο! Πιστεύω πως το κάθε είδος σου προσφέρει κάτι διαφορετικό και οι λόγοι που σε ωθούν να γράψεις, διαφέρουν αντίστοιχα. Με εκφράζουν και τα δύο όμως το καθένα ξεχωριστά έχει να κάνει με την δική μου ψυχοσύνθεση και το πως εγώ βιώνω κάποιες καταστάσεις. Υπάρχουν φορές που οι λέξεις που χορεύουν στο μυαλό μου, αποτυπώνονται λες από μόνες τους σε ένα χαρτί. 

Με ποιους συγγραφείς μεγαλώσατε και ποιους θαυμάζετε; 

Μεγάλωσα με τον Λουντέμη, λατρεύω τη γραφή του. Με σημάδεψε, όπως και ο “Φαμέγιος” του Δημηλά. Προσπάθησα πολλές φορές να κατανοήσω τον Καζαντζάκη, φάνταζε και φαντάζει ακόμα δύσκολος για μένα σε κάποια από τα έργα του. Περνώντας τα χρόνια, άρχισα να ταυτίζομαι με την Ακλυόνη Παπαδάκη. Η γραφή της με εκφράζει απόλυτα όπως και τα βιώματα των ανθρώπων που περιγράφει κάθε φορά, ίσως γιατί ταιριάζουν με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. 

Κλείνοντας αυτήν την όμορφη συζήτηση, πείτε μας ποιο είναι το αγαπημένο σας απόσπασμα από το βιβλίο σας; 

Είναι το γράμμα που αφήνει η Μυρτώ στους αγαπημένους της, το οποίο και λαμβάνουν σχεδόν ένα χρόνο μετά το θάνατο της. Προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να τους πει πράγματα που αν τα έλεγε όσο βρισκόταν στη ζωή, δεν θα είχαν την ίδια απήχηση σε αυτούς. Όπως χαρακτηριστικά λέει, “...σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα κάθε μάχης, αλλά το πως βγαίνεις μέσα από αυτήν. Γιατί υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι, που η ψυχή τους είναι μεγαλύτερη από το ανάστημα τους...” 

Σας ευχαριστώ και καλή συνέχεια στο συγγραφικό σας έργο. 

Για το Αποστακτήριο,
Δήμητρα Γούτση, φιλόλογος 

«Πάμε μια βόλτα;»
Μαρία Βουζουνεράκη
Άνεμος Εκδοτική 

Σελίδα του βιβλίου: http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/volta.html  

Η Μαρία Βουζουνεράκη, μάς συστήνεται:  

Γεννήθηκα το 1971 στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Έκανα τα πρώτα μου βήματα σ’ ένα μικρό όμορφο ορεινό χωριό με άγρια φύση και αυθεντικούς ανθρώπους. Η πρώτη μου επαφή με τον γραπτό λόγο ήρθε στα 9 μου χρόνια. Μεγάλωσα και αρνούμαι να κατέβω από το συννεφάκι μου, εκείνο που μου επιτρέπει να ονειρεύομαι και να πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν έπαψαν ν’ αγαπούν. Με θυμάμαι μ’ ένα χαρτί κι ένα μολύβι να προσπαθώ ν’ αποτυπώσω αυτά που οι άνθρωποι δεν τολμούν να ξεστομίσουν. Τα τελευταία χρόνια, ο λόγος μου εκφράζεται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και γνωστές ιστοσελίδες. 

«Η νύχτα στα μάτια των δειλών» είναι η πρώτη μου συγγραφική απόπειρα. Η αρχή ενός μεγάλου ονείρου, που παίρνει σάρκα και οστά.

Από την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία της:

«Πάμε μια βόλτα;» (μυθιστόρημα, 2019)

«Η νύχτα στα μάτια των δειλών» (ποιητική συλλογή, 2017)