«Ο σύντομος χειμώνας της ληστοκρατίας» (Α τόμος) από τις Εκδόσεις Λεξίτυπον αναπαριστά γλαφυρά την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της εδαφικά περιορισμένης και πολεμικά λαβωμένης Ελλάδας την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου και της Αγγλογαλλικής Κατοχής. Ο συγγραφέας Δημήτρης Λάμπρου περιγράφει εναργέστατα το φαινόμενο της ληστείας, που άνθισε κατά τον 19^ο αιώνα, και συνέβαλε στο να χαρακτηριστεί η Ελλάδα ως «φωλέα ληστών και πειρατών» από τον Ευρωπαϊκό Τύπο.

Ο κεντρικός άξονας του μύθου είναι η ληστρική επιχείρηση στην οικία του Νικολού Βουδούρη, επιφανούς προσώπου, στο Νεγρεπόντε (Χαλκίδα) και η απαγωγή τριών συγγενικών προσώπων με απώτερο στόχο να κλονιστεί η κυβέρνηση, καταδεικνύοντας την αναποτελεσματικότητα σε θέματα ασφαλείας ακόμη και υπό τη σκέπη των Προστάτιδων Δυνάμεων. Στην πρωτοφανή επιχείρηση συμμετέχουν εβδομήντα διαβόητοι ληστές, οι οποίοι κινούνται βάσει ενός καλοστημένου σχεδίου, για να ξεφύγουν το ανθρωποκυνηγητό των Αρχών. Παράλληλα, από τις σελίδες του παρελαύνουν ορισμένοι από τους πιο αιμοσταγείς ληστές, όπως ο διαβόητος αρχιληστής Χρήστος Νταβέλης της Στερεάς Ελλάδας.

Επιπλέον, οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν «τον βίο και την πολιτεία» αυτών των συμμοριτών, τόσο την ιδεολογία και τα κατορθώματα τους όσο και τον τρόπο ζωής με τα γλέντια και τις φορεσιές τους, αλλά και τον συνεχή κίνδυνο που διέτρεχαν εξαιτίας των καταδιωκτικών αποσπασμάτων.

Καθώς κυλά η αφήγηση, ξετυλίγεται σιγά-σιγά ένα κουβάρι έντονων διαπροσωπικών σχέσεων άλλοτε υπό το ιστορικό και άλλοτε μυθοπλαστικό πέπλο. Άνθρωποι, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο επαναστατημένο κράτος, αισθάνονται παραγκωνισμένοι στο ασθενικό νεοσύστατο. Άνθρωποι που καπηλεύτηκαν την επαναστατική φλόγα, αποσκοπώντας στο ίδιον συμφέρον. Άνθρωποι - ιδεαλιστές που μετέρχονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο προκειμένου να κατακτήσουν τα υψηλότερα ιδανικά τους. Άνθρωποι που απλώς πληρώνουν τις αμαρτίες άλλων, εκπληρώνοντας το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος.

Ολοκληρώνοντας, πέραν της ενδιαφέρουσας πλοκής και της αξιέπαινης ιστορικής έρευνας, που συνοδεύει τούτο το μυθιστόρημα, η πένα του συγγραφέα είναι αντάξια του μεγαλεπήβολου συγγραφικού εγχειρήματος. Πατώντας στέρεα στη γνώση της ελληνικής γλώσσας, ο αναγνώστης εκτός από την ανανέωση των ιστορικών του γνώσεων έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει το εύρος της και να βγει διπλά κερδισμένος.

Ο πρώτος τόμος του εν λόγω μυθιστορήματος επάξια γεννά πολλές συγγραφικές προσδοκίες και μας προϊδεάζει με τον καλύτερο τρόπο για τον δεύτερο τόμο, που θα παρουσιαστεί προσεχώς. 

Δήμητρα Γούτση, Φιλόλογος