Το μυθιστόρημα της Βάσιας Μαυράκη «Χίλια χρόνια μετά… κι άλλα χίλια» από τις εκδόσεις Ιβίσκος πραγματεύεται μια καρμική ιστορία αγάπης. Κατ’ αρχάς, ας διευκρινίσουμε ότι το κάρμα και η ευτυχία δεν ταυτίζονται πάντα. Αυτή την άποψη φαίνεται να ενστερνίζεται η πολλά υποσχόμενη συγγραφέας τη στιγμή που εξυφαίνει τις ιστορίες τριών παράφορα ερωτευμένων ζευγαριών, τοποθετημένες η καθεμιά σε διαφορετικό χωροχρόνο. Έξι άνθρωποι στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο με έντονα συναισθήματα, που πρέπει να βιωθούν πριν το πλήρωμα του χρόνου. Κι αν δεν τα καταφέρουν; Παύουν να υφίστανται ή επανέρχονται δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο;

Σαφώς προκειμένου να συνδεθούν νοηματικά αυτές οι ιστορίες αγάπης απαιτούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Ένα μεταφυσικό όν αποτελεί τον κοινό άξονα μεταξύ των Κενταύρων, των μυθικών πλασμάτων, τους οποίους ο μύθος τοποθετεί στη Θεσσαλία, της Λέσβου, που κατά τον 10^ο-11^ο αιώνα βρίσκεται στο στόχαστρο πειρατικών και ληστρικών επιθέσεων και μιας σύγχρονης - φαινομενικά αγαπημένης - οικογένειας. Αυτό το ον ζητά, λοιπόν, να κλείσουν κάποιοι κύκλοι και να διορθωθούν λάθη του παρελθόντος.

Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας πλάθει τους χαρακτήρες με πάθος και δυναμικότητα. Κάλλιστα, οι τρεις ηρωίδες, η Ιπποδάμεια, η Ηλέκτρα και η Δαμεία, συναποτελούν τις πτυχές μιας γυναικείας προσωπικότητας που ανέκαθεν αναζητούσε το άλλο της μισό. Οι τρεις ήρωες, ο Άρχοντας, ο Άγγελος και ο Άρχης, μάχονται αδιάκοπα το πεπρωμένο και τον χρόνο, ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία στην αγάπη. Οι πράξεις τους και τα αισθήματά τους εντυπώνονται πολύ έντονα στο αναγνωστικό κοινό, καθώς δεν παύει να εναλλάσσεται η αγάπη με το μίσος.

Αναζητώντας την ειδοποιό διαφορά αυτού του βιβλίου δυσκολεύομαι να καταλήξω σε ένα εύκολο συμπέρασμα. Οι τρεις παράλληλες ιστορίες αγάπης που η μια ξεπηδά από την άλλη και δεν αφήνει τον αναγνώστη ν’ ανασάνει; Η αναπαραστατική δεινότητα της συγγραφέως που μας επιτρέπει να σταθούμε τη μια στιγμή στη μυροβόλο Λέσβο, στο μοναστήρι των Ταξιαρχών, όπου οι Σαρακηνοί πειρατές ορμούν σαν πληγές του Φαραώ σφάζοντας, καίγοντας και ρημάζοντας στο διάβα τους; Ενώ την άλλη στιγμή μας ταξιδεύει στο Πήλιο, στο βουνό των Κενταύρων, παρακολουθώντας τη μεγαλοπρέπεια αυτών των μυθικών πλασμάτων αλλά συνάμα και τον πρωτόγονο και βίαιο χαρακτήρα τους; Όλα αυτά μαζί ή μήπως η ειδοποιός διαφορά του έγκειται στη διαπίστωση ότι ο χρόνος είναι μια δαμόκλειος σπάθη για τους ανθρώπους καθώς τους καταπιέζει σε ένα αέναο κυνήγι νοηματοδότησης της ζωής;

Από όποια πτυχή το εξετάσουμε αξίζει να αναγνωρίσουμε ότι η Βάσια Μαυράκη διεκδικεί επάξια το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας και με πραγματική αγωνία αναμένουμε το επόμενο λογοτεχνικό της βήμα.

Δήμητρα Γούτση, Φιλόλογος