Το μυθιστόρημα της Τζένης Γκότση «Το Τίποτα» είναι ένα λογοτεχνικό έργο αλλιώτικο από ότι μπορεί να διαβάσει ένας αναγνώστης. Εκ πρώτης όψης το μαύρο εξώφυλλο και ο τίτλος του βιβλίου σε ξαφνιάζουν, προκαλώντας ένα μεγάλο ερωτηματικό. Τι είναι αυτό «το τίποτα» για το οποίο αξίζει να γίνει λόγος;

Δίχως περιττολογίες και συγγραφικούς πλατειασμούς ο αναγνώστης αρχικά παρακολουθεί άβολα έναν διάλογο μεταξύ δυο γραμμάτων-συμβόλων, το Α διαλέγεται με το Ω. Το περιεχόμενο της συζήτησης είναι η ίδια η ζωή∙ η ευτυχία, η αγάπη, ο πόνος, η προδοσία και η φιλία. Έννοιες τόσο σημαντικές που όμως πια ξεφτίζουν στην καθημερινή μας συναλλαγή με τον άλλο. Ίσως αυτή η αλλοτρίωση του ανθρώπου να ήταν η κινητήριος δύναμη για τη συγγραφέα προκειμένου να μας μεταλαμπαδεύσει λίγο από το απόσταγμα της δικής της σοφίας.

Η αρχική αμηχανία του αναγνώστη απέναντι στο κυνικό και επιθετικό Α μετριάζεται και υποχωρεί καθώς η συζήτηση εξελίσσεται. Σιγά-σιγά διαπιστώνει πως το Α είναι μια ύπαρξη πληγωμένη που προσπαθεί μόνο να γιατρέψει τις πληγές της με ένα και μοναδικό στόχο, να υπερκεράσει εμπόδια στην αναζήτηση της αλήθειας, της ταυτότητας, της ευδαιμονίας. Ο εχθρός που προσπαθεί διακαώς να εξοντώσει είναι η άγνοια, το κενό, οι άσκοποι συναισθηματισμοί.

Από την άλλη το Ω φανερά πιο γήινο, πιο φοβισμένο αναζητά να μάθει τα πάντα ή τίποτα. Αναζητά να νιώσει τα πάντα ή τίποτα. Επιθυμεί τα πάντα ή τίποτα.

Η συγγραφέας παραδίδει σε όλους μας μαθήματα εποικοδομητικού και γόνιμου διαλόγου. Μέσα σε ένα διάχυτο κλίμα ανασφάλειας, προσωπικής μειονεξίας και κατωτερότητας ο διάλογος έχει πια εκφυλιστεί γιατί το «εγώ» είναι τόσο κυνικό και ατροφικό που αναζητά με το «έτσι θέλω» την υπόσταση του. Ξεχάσαμε πως διάλογος σημαίνει μοίρασμα, ενδιαφέρον και κατανόηση. Η καταλυτική λειτουργία, λοιπόν, του διαλόγου ως αφηγηματικού τρόπου ενεργοποιεί τις πιο μύχιες σκέψεις μας, κάνοντας μας αν όχι πιο σοφούς, σίγουρα πιο ρεαλιστές.

Καταλήγοντας, στη συγγραφέα οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί χάρη στην εξαιρετική λογοτεχνική προσπάθειά της αποτίναξα λίγη από εκείνη την ποσότητα «αστερόσκονης» , με την οποία εμείς οι άνθρωποι πασπαλίζουμε τη ζωή μας, νομίζοντας πως έτσι θα καλύψουμε την ασχήμια όσων μας πλαισιώνουν. Κι αυτό είναι «κάτι» απέναντι στο «τίποτα»…