Το μυθιστόρημα «Ο Υιός του Νείλου» από την ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ συνδυάζει χαρακτηριστικά γνωρίσματα τόσο της αστυνομικής όσο και της ιστορικής λογοτεχνίας. Αφενός έντονο μυστήριο, διφορούμενες προσωπικότητες, ανεξιχνίαστες δολοφονίες, αφετέρου οι γοητευτικές πόλεις της Αιγύπτου, το μυστικιστικό θρησκευτικό γίγνεσθαι περί τα 1300 π.Χ. συναποτελούν τον αφηγηματικό καμβά του έργου.

Ξεκινώντας από τον μύθο, μια Ελληνίδα αρχαιολόγος καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου καλείται να ξετυλίξει ένα νήμα σκοτεινών πληροφοριών που τη φέρνουν αντιμέτωπη με παραθρησκευτικές οργανώσεις, διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και υποθέσεις αρχαιολογικών ευρημάτων. Οι ανακαλύψεις της θέτουν σε κίνδυνο τις παραδεδεγμένες αλήθειες και εκθέτει τον κυνισμό κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι στο βωμό του χρήματος και της ηδονής απεμπολούν κάθε αξία και ιδανικό.

Η ηρωίδα, λοιπόν, αποκτά διαστάσεις συμβόλου καθώς από την αρχή ακόμη αναζητά την αλήθεια, καταπολεμά τον φανατισμό, ψέγει τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Άλλωστε, η ιδιότητά της ως επιστήμονας δεν της αφήνει άλλα περιθώρια παρά μόνο να τηρεί τη γνωστή ρήση «Πίστευε και μη, ερεύνα». Εύστοχα ο συγγραφέας “πλάθει” ένα γυναικείο χαρακτήρα άκρως δυναμικό, ανεξάρτητο, φιλοπερίεργο και ατρόμητο. Η Ελένη Νάκου αδιαφορεί για τη φυσική της ομορφιά, την οποία εκμεταλλεύεται μόνο για να οδηγηθεί πιο κοντά σ’ αυτό που αναζητά. Ένας τέτοιος τύπος γυναίκας σε μια χώρα και κοινωνία συντηρητική αρκεί για να αποτελέσει το “κόκκινο πανί”.

Στα πλεονεκτήματα του βιβλίου συγκαταλέγεται ο διάχυτος ρεαλισμός στην όλη συγγραφική προσπάθεια. Ο Εμμανουήλ Μαύρος φαίνεται να έχει μελετήσει σε βάθος την αραβική κοινωνία, την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία και το Ισλάμ. Δεν επιχειρείται καμιά προσπάθεια εξωραϊσμού και στρογγυλέματος της αλήθειας γύρω από τον υποκινούμενο - εκπορευόμενο από τη Δύση - φανατισμό ισλαμισμού – χριστιανισμού. Παρελαύνουν στυγνοί εγκληματίες και αδίστακτοι “ιδεαλιστές”, αποδεικνύοντας πως αυτό το ανθρώπινο είδος δεν θα εκλείψει σύντομα.

Πέραν της ενδιαφέρουσας πλοκής ο συγγραφέας προσπαθεί να επικοινωνήσει το μήνυμα ότι ο κάθε Θεός, Χριστός, Αλλάχ, Ρα ή οποιοσδήποτε άλλος δεν έχουν καμία σχέση με τον έλεγχο της μάζας και την εκχώρηση της ανθρώπινης ελευθερίας. Αντί επιλόγου παραθέτω ένα χαρακτηριστικό χωρίο «Το σημαντικό είναι να βοηθηθεί ο κάθε άνθρωπος να βρει μέσα του το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα. Αυτό που θα ήθελε και ο πλάστης μας. Το πνεύμα για τη μελέτη και τη γνώση, την ψυχή για να έχει ένα ξεκάθαρο και στέρεο σύστημα αξιών και το σώμα για να είναι η κατοικία του ανθρώπου αλλά και το όχημά του στον φυσικό κόσμο. Ο πλάστης μας θα γίνει τότε ένας ευτυχισμένος θεός, ένας θεός που θα βλέπει το δημιούργημα του να κατακτά το νόημα της συμβίωσης, της συνεργασίας και της συναναστροφής με τον συνάνθρωπο.»

Δήμητρα Γούτση, Φιλόλογος  

Σελίδα του βιβλίου: http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/yios.html