Όπως διαπιστώνει κανείς, η ιστορία του “Θαλασσοσφυριχτή”, εκτυλίσσεται στη γενέτειρά σας, το Αιτωλικό. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό το όμορφο μέρος και για την επιλογή σας να το συμπεριλάβετε σε ένα έργο σας;  

Νιώθω τυχερός που γεννήθηκα σ’ αυτό το μέρος, ένα μέρος που, μέσα στην απλότητά του, κρύβει όλο το μεγαλείο του κόσμου. Αυτός ήταν ο πρώτος μου κόσμος, το περιβάλλον μου, μια νερένια πολιτεία που την αφουγκραζόμουν κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ένας τόπος αυθεντικός, αμόλευτος-τότε- μαγικός…  

Συνήθως οι περισσότεροι συγγραφείς παραδέχονται πως πολλά από τα προσωπικά τους βιώματα κρύβονται μέσα στις περιγραφές των έργων τους. Κατά πόσο συναντάμε τον “έφηβο”  Διονύση Λεϊμονή στις σελίδες αυτού του βιβλίου;  

Ίσως και καθόλου, γιατί δεν είχα στόχο να αυτοβιογραφηθώ, το αντίθετο. O ήρωάς μου, ο Στρατής, μάλλον είναι το αντίθετό μου, το παιδί που ίσως θα ήθελα να είμαι και δεν ήμουν ποτέ. Δεν μπήκα ποτέ στη βάρκα να πάω για ψάρεμα, δεν ξενύχτησα σε μια πελάδα, δεν άκουσα ποτέ έναν θαλασσοσφυριχτή, δεν αντάμωσα μια βίδρα στις καλαμιές. Ο Στρατής είναι το αγόρι που μου εξήγησε τι είχα χάσει τα παιδικά μου χρόνια, κι εκείνος ο ήρωας που με έπεισε να «κλέψω» μια βάρκα νοερά για να ανακαλύψω τις ομορφιές του τόπου που γεννήθηκα ζώντας μια μοναδική περιπέτεια…  

Οι περιγραφές σας είναι τόσο γλαφυρές και αναλυτικές που δημιουργούν εικόνες στον αναγνώστη, ενώ χρησιμοποιείτε και αρκετούς τοπικούς ιδιωματισμούς, ιδιαίτερα στις ονομασίες; Τι θέλατε να επιτύχετε με αυτά;  

«Είδα» τον τόπο μου ώριμος πια με μάτια παιδικά, τον «αντίκρισα» επίσης μέσα από τα μάτια του Στρατή που τολμά να διακινδυνεύει, εξερευνώντας τις ομορφιές του τόπου, ακόμα κι αν πέφτει σε δυσκολίες. Ενός παιδιού που, με ένα κουπί και ένα βιολί, καταφέρνει να τιθασεύει τα θεριά, απολαμβάνοντας μια παραδεισένια ομορφιά… Όσο για την ντοπιολαλιά, την κουβαλάω μέσα μου κι εδώ θα ‘θελα να ευχαριστήσω θερμά την Αρτέον Εκδοτική και κυρίως τον αγαπητό φίλο πια και συνεργάτη των Εκδόσεων, κύριο Άρη Τσικοντούρη, που με παρότρυνε να τη βάλω στο διήγημά μου, να μην την ωραιοποιήσω ακολουθώντας τη λογική του εκδοτικού οίκου ανάδειξης του παρελθόντος και της ιδιομορφίας της περιοχής σεβόμενοι την πολιτιστική μας κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον. Εδώ θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω ιδιαίτερα και την εικονογράφο του βιβλίου, κυρία Δήμητρα Ψυχογυιού, που εικονοποίησε με τον πιο όμορφο τρόπο την ιστορία μου.  

Έχοντας διαβάσει  και προηγούμενα έργα σας, πάντα κάτω από την κυρίως υπόθεση, κρύβονται αναφορές σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα. Ποια είναι τα γενικότερα μηνύματα που θέλετε να περάσετε στο αναγνωστικό σας κοινό με το συγκεκριμένο βιβλίο;  

Αποφεύγω να περάσω-συνειδητά τουλάχιστον-μηνύματα στους αναγνώστες, όταν γράφω τα βιβλία μου. Προσπαθώ να ζήσω μια περιπέτεια, ακολουθώντας κατά πόδας τους ήρωές μου, ελπίζοντας ότι οι αναγνώστες θα μπουν στη συνέχεια στην ιστορία, απολαμβάνοντας μια μοναδική εμπειρία. Τα μηνύματα και το επιμύθιο ίσως να είναι η κατάκτηση του καθενός μετά το πέρας της ανάγνωσης. Πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι απόλαυση.  

Θεωρείτε ότι υφίσταται η απομάκρυνση του ανθρώπου από την φύση και τον αγνότερο τρόπο ζωής, που υπήρχε παλαιότερα; Πείτε μας λίγα λόγια.  

Ομολογουμένως… αλλά ο καθένας κι ο συγγραφέας με την πένα του, επιχειρούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση αναδεικνύοντας την ομορφιά της ανόθευτης ζωής, της επαφής με τη φύση, της επιστροφής στις ρίζες μας.  

Χάρη στο επάγγελμά σας, έρχεστε καθημερινά σε επαφή με εφήβους. Ποιες αλλαγές παρατηρείτε, συγκρίνοντάς τους με προηγούμενες γενιές; Ποιοι οι προβληματισμοί τους;   

Τα παιδιά σήμερα είναι διχασμένα, πλανώνται εδώ κι εκεί κι έχουν ανάγκη από στηρίγματα, από πρότυπα, ζητούν λύσεις. Η ευθύνη μας μεγάλη, κι οι ενοχές μας θα πρέπει να μας κάνουν να αναζητούμε λύση προσφέροντάς τους άλλες επιλογές. Αν δεν τους δείξουμε, αν δεν τους δώσουμε εναλλακτική θα έχουμε αποτύχει ως ενήλικες.  

Πώς πιστεύετε θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε τις νέες γενιές, εμείς οι μεγαλύτεροι, ώστε να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην έννοια “φιλαναγνωσία” ή στις τέχνες γενικότερα;  

Νομίζω «με το βαμβάκι», χωρίς να φοβίσουμε τα παιδιά, χωρίς να κουνάμε το δάχτυλο, πάντα με υπομονή και φροντίδα για αυτά, κυρίως όμως αποτελώντας για αυτούς πρότυπα. Αν εμείς δεν διαβάζουμε στο σπίτι, αν δεν τους σεβόμαστε ως αναγνώστες, πυροδοτούμε την επαναστατικότητα και την εφηβική αντίδρασή τους, μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. 

Όταν γράφετε τα βιβλία σας, ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο ή αφήνετε την ιστορία να σας παρασύρει στα δικά της μονοπάτια;  

Το δεύτερο, σίγουρα. Απολαμβάνω την ιστορία χωρίς καν να βάζω στον νου μου την πιθανότητα έκδοσής της. Η «στρατευμένη» γραφή μπορεί να την αποδυναμώσει, να με απομακρύνει από τον δικό μου στόχο που δεν είναι βασανιστικά η συγγραφική μου συνέχεια αλλά το ταξίδι μου με μια σχεδία χάρτινη και μια γραφίδα για κουπί.  

Τι προβληματίζει τον συγγραφέα, τον άνθρωπο, τον εκπαιδευτικό, Λεϊμονή Διονύση; Τι θέλετε να επιτύχετε μέσω της γραφής σας; Να προβληματίσετε, να περάσετε κάποια μηνύματα, να ψυχαγωγήσετε, κάτι άλλο;  

Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Αυτό που με προβληματίζει είναι αντίδραση των παιδιών, η νοσηρή επαναστατικότητα, η εξαγρίωση των ηθών, που σε πολλές περιπτώσεις, δυστυχώς, δεν είμαστε απλά συνυπεύθυνοι αλλά οι κύριοι πρωτεργάτες, αδιάφοροι, βυθισμένοι στην αδράνειά μας.  

Τα τελευταία έργα σας απευθύνονται κυρίως σε νεώτερες ηλικίες. Σκέφτεστε να ασχοληθείτε με κάποιο άλλο είδος ή σας γοητεύει περισσότερο το συγκεκριμένο;  

Στην παιδική και εφηβική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια έχω βρει έναν φυσικό χώρο, ένα αναγνωστικό κοινό που με ειλικρίνεια και ευθύτητα μπορεί να σε απορρίψει ή να σε κάνει να συγκινηθείς, να αισθανθείς δημιουργικός, να χαμογελάς με υπερηφάνεια. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα, αυτό που δεν θέλω σε καμιά περίπτωση είναι να γράφω στανικά γιατί πρέπει σώνει και καλά να γράψω. Αν η γραφή είναι ρουτίνα και μηχανική εργασία,  θα χτυπήσει το καμπανάκι επαναπροσδιορισμού και αλλαγής ρότας.  

Ως αναγνώστης και γνώστης του βιβλίου, ποιο είδος προτιμάτε περισσότερο και γιατί;  

Δεν προτιμώ ένα ή κάποια συγκεκριμένα είδη βιβλίων. Αυτό που με γοητεύει είναι διαβάζοντας μια σελίδα να γυρίζω με ανυπομονησία την επόμενη, να λαχταρώ να διαβάσω ένα βιβλίο κι αυτό συμβαίνει όταν ο συγγραφέας έχει σεβαστεί τον αναγνώστη και διαθέτει την ικανότητα να είναι συγγραφέας…  

Τι να περιμένουμε από εσάς το επόμενο διάστημα; Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;  

Πάντα γράφω, είναι ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, ένας «Οδυσσέας» που η «Ιθάκη» δεν είναι  ο προορισμός, αλλά ένας σταθμός ξεκούρασης, ανασυγκρότησης, ανατροφοδότησης πριν την επόμενο ταξίδι. Αυτόν τον καιρό μετά τα τρία βιβλία μου δημιουργικής γραφής για το Γυμνάσιο, γράφω ένα εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής για το Λύκειο, γιατί οι έφηβοι έχουν μεγάλη ανάγκη έκφρασης και οφείλουμε να τους εμφυσήσουμε την αγάπη για τη Λογοτεχνία όχι απλά σαν ένα γνωστικό αντικείμενο που θα τους εξασφαλίσει βαθμό ή πρόσβαση σε κάποια Σχολή, αλλά θα τους αναπτύξει τη δημιουργικότητα και την ευστροφία τους απολαμβάνοντας εξαιρετικά λογοτεχνικά κείμενα. Παράλληλα γράφω το επόμενο παιδικό βιβλίο που ακόμα είναι στο ξεκίνημα και για αυτό ακόμα δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο σχετικά…  

Να σας συγχαρώ για την τόσο όμορφη ιστορία, που μας προσφέρατε. Πραγματικά, μας ταξιδέψατε “στον ονειρικό κόσμο της λιμνοθάλασσας” του Αιτωλικού. Να σας ευχηθώ καλή συνέχεια στο συγγραφικό έργο σας. Περιμένουμε το επόμενό σας με ανυπομονησία!  

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ωραίες και ουσιαστικές ερωτήσεις σας και για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για το έργο μου και για τον «Διονύση», ως άνθρωπο και συγγραφέα. 

Διαβάστε ακόμα: Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης σχολιάζει το νέο βιβλίο του Διονύση Λεϊμονή, «O θαλασσοσφυριχτής»

Σελίδα του βιβλίου: http://www.e-arteon.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=474:Ο-ΘΑΛΑΣΣΟΣΦΥΡΙΧΤΗΣ&Itemid=13