ΑΛΓΕΙΝΟΝ ΥΔΩΡ

Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

Άνεμος Εκδοτική 

Το “Αλγεινόν ύδωρ” (το νερό που πονά) είναι το καινούριο μυθιστόρημα μυστηρίου της Λαμπρίνας Α. Μαραγκού που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Άνεμος Εκδοτική. 

Ο κεντρικός ήρωάς του, ο γιατρός Χριστόφορος Οικονόμου, ζει ήρεμα σε ένα ελληνικό νησί, όπου έχει καταφύγει για να “αποτοξινωθεί” από την πολύβουη πρωτεύουσα. Την φιλήσυχη ζωή του έρχονται να ταράξουν κάποια μυστηριώδη γράμματα, που λαμβάνει από μια άγνωστη αποστολέα. Αυτές οι επιστολές θα αποτελέσουν την αφορμή ώστε να τον φέρουν αντιμέτωπο με αλήθειες και φόβους που ο ίδιος ήθελε να ξεχαστούν. Τον οδηγούν να συγκρουστεί με τον δικό του “Μινώταυρο” και να οδηγηθεί στην αυτογνωσία… 

Το νερό αποτελεί για τον ήρωα – Χριστόφορο, έναν από τους χειρότερους φόβους του αλλά και το κυρίαρχο στοιχείο αυτού του μυθιστορήματος – εξού και ο ομώνυμος τίτλος. Όπως είναι γνωστό, το νερό, από την Αρχαιότητα έως σήμερα, κατείχε κυρίαρχη θέση σε όλες τις θρησκείες, τους μύθους και τις παραδόσεις πολλών λαών, οι οποίοι του προσέδιδαν διάφορες ιδιότητες. Συνήθως συμβολίζει την κάθαρση, τον εξαγνισμό, την αναγέννηση. Άλλοτε πάλι, του προσέδιδαν θεραπευτικές ιδιότητες. Στη λογοτεχνία, στη μουσική, στη ζωγραφική, το νερό αποτελεί πηγή έμπνευσης, συμβολίζοντας τα όνειρα, τους φόβους, την ανανέωση, το καινούριο, τη γέννηση, το θάνατο, την καταστροφή, το “ταξίδι” της ζωής, τη νέα αρχή. Όμως όπως κάθε πράγμα, έτσι και το νερό έχει αμφίσημη  σημασία, δηλαδή και θετική και αρνητική διάσταση. Έτσι λοιπόν, εκτός από τις ευεργετικές του ιδιότητες, μπορεί να διαβρώσει, να καταστρέψει, να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, να πνίξει, να πονέσει μ’ αυτά που προκαλεί. Ξεφυλλίζοντας συνεπώς το “Αλγεινόν ύδωρ”, ο αναγνώστης συναντά πολλά από τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του νερού, τα οποία με συμβολικό τρόπο συνδέονται με την υπόθεση. 

Το νερό συμβολίζει για τον Χριστόφορο το συναίσθημα που μπορεί είτε να παρασύρει κάποιον, επιφέροντας καταστροφικές συνέπειες στον άνθρωπο, είτε να σβήσει τις αναμνήσεις και τις κακές σκέψεις του. Σε κάποια σημεία ωστόσο η γραφή της Λαμπρίνας Α. Μαραγκού γίνεται ιδιαίτερα αινιγματική, με μηνύματα  που μοιάζουν να είναι κρυπτογραφημένα, σαν δύσκολα κομμάτια πάζλ, τα οποία όμως με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης ενώνονται και μας αποκαλύπτουν στοιχεία. Με αυτή τη μέθοδο η συγγραφέας, κρατά σε εγρήγορση τον αναγνώστη και τον οδηγεί σε “άγνωστες” διαδρομές, αναγκάζοντάς τον να αγωνιά διαρκώς “ψάχνοντας για εξόδους κινδύνου”. Πράγματι, το μυστήριο πλανιέται συνεχώς γύρω του… 

Το “Αλγεινόν ύδωρ” δεν κατατάσσεται στα “εύπεπτα” μυθιστορήματα, που συναντάμε συχνά σε ράφια βιβλιοπωλείων και που προορίζονται αποκλειστικά να κρατούν ευχάριστη συντροφιά στους αναγνώστες. Αντιθέτως, είναι ένα καλοδουλεμένο έργο, με πολύ προσεγμένη γλώσσα, που κρύβει ποιότητα και έντονους συμβολισμούς. Ένα βιβλίο άρτια δομημένο, μεστό στο λόγο του, που αποπνέει μια ωριμότητα και μια παγιωμένη στάση ζωής από μέρους της συγγραφέως. 

Τα φιλοσοφικά ερωτήματα που απασχολούν τον ήρωα και κατ’ επέκταση την ίδια τη δημιουργό είναι πολλά. Ο ήρωας παλεύει ανάμεσα στη λογική και τις μεταφυσικές του αγωνίες. Δίνει τη δική του ερμηνεία για τον χρόνο και το άπειρο, για τη γέννηση και το θάνατο, για τον έρωτα και την αγάπη, για την αθανασία του πνεύματος, για την αιώνια ζωή της ψυχής. Η παρουσία του μεταφυσικού είναι έντονη και απογειώνεται με τις μαντικές ικανότητες κάποιων πρωταγωνιστών. Η συγγραφέας επίσης οπτικοποιεί και “στήνει” με μαεστρία δυνατές κινηματογραφικές σκηνές. Βροχή, κεραυνοί και άλλα οπτικά τρικ συνοδεύουν τον ήρωα σε κάθε έκφανση της ζωής ή των συνειρμών του. 

Αυτό που θεωρώ μοναδικό σ’ αυτό το μυθιστόρημα, εκτός από την όμορφη και πολύπλοκη ιστορία του και την πλούσια θεματολογία του, είναι το γεγονός ότι αναδύεται μια αισιοδοξία ακόμη και γι’ αυτούς που πονούν από την απώλεια αγαπημένων τους προσώπων. Ναι, το “Αλγεινόν ύδωρ” αντιμετωπίζει με τη δική του οπτική γωνία τη μετά θάνατον ζωή αλλά και μας παροτρύνει να μάθουμε να  συμβιβαζόμαστε με τον πόνο, όσο δυσάρεστος κι αν είναι: «Σταμάτα να φοβάσαι το αλγεινόν ύδωρ και μάθε ότι ο πόνος είναι κομμάτι σου, αγάπησέ τον κι άφησέ τον να ξεχυθεί μέσα σου». (σελίδα 195)  

Κλείνοντας, να συγχαρώ την συγγραφέα, γιατί το όμορφο βιβλίο της, με το “υπερβατικό” του ύδωρ, μας “βάπτισε” σε μια νέα οπτική των πραγμάτων. 

Παπακώστα Ελένη  

Πτυχιούχος Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Α.Π.Θ.   

Επίσημη σελίδα του βιβλίου: http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/algeinon.html

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

Η Λαμπρίνα Α. Μαραγκού γεννήθηκε, σπούδασε και εργάζεται στην Αθήνα ως φιλόλογος στο 2ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Γαλλικής Φιλολογίας και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε δε το διδακτορικό της δίπλωμα στη Συγκριτική Λογοτεχνία από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Στην παρούσα χρονική περίοδο, εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα για το αρχαίο θέατρο, στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα και τρία δοκίμια, ενώ έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό άρθρων σε πληθώρα λογοτεχνικών περιοδικών και εφημερίδων. Για το μυθιστόρημά της "Χνάρια στην Άμμο" έχει βραβευτεί από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Είναι Πρόεδρος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων, μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του λογοτεχνικού περιοδικού ΟΜΠΡΕΛΑ.