Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 3514

Εκδόσεις Μανδραγόρας

Είναι γεγονός ότι, όταν λαμβάνω ένα νέο έργο από έναν ποιητή, που έχω ξαναπαρουσιάσει άλλες τόσες δουλειές του στο παρελθόν, μια απορία σκανδαλίζει τη σκέψη μου. Μπορεί άραγε αυτός ο δημιουργός να μας προσφέρει κάτι εντελώς καινούργιο; Μπορεί άραγε ν’ ανακαλύψει νέους αισθητικούς δρόμους και νέες ποιητικές ιδέες;

Δια του αποτελέσματος, θεωρώ ότι ο Χάρης Μελιτάς, με το νέο του πόνημα, που έχει τον τίτλο «Παράσταση ήττας», φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα. Και θα εξηγήσω ευθύς το γιατί. Χωρίς ίχνος ψευδαισθήσεων, αυτή τη φορά συνάντησα έναν Χάρη Μελιτά άκρως επίκαιρο, σύγχρονο και καθημερινό. Αφουγκράζεται με προσοχή όσα συμβαίνουν γύρω του ή όσα μαθαίνει από την ειδησεογραφία και, με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, τα "μεταποιεί" σε γραπτό λόγο. Ένα περιστατικό σε μια εκκλησία, μια ματωμένη διαδήλωση, μια αιματηρή ληστεία τραπέζης, μια επίσκεψη στο γιατρό, ένας τοξικομανής στο διάβα του, ένας πατέρας που περιμένει το παιδί του έξω από το φροντιστήριο. «Εικόνες ζωής» θα μπορούσαμε επίσης να ονομάσουμε αυτή τη συλλογή αλλά και η «παράσταση ήττας» έχει το νόημά της. Ήττα της εξουσίας, της κοινωνίας, της ανθρώπινης ύπαρξης, του ανεπτυγμένου κόσμου. Ήττα ακόμα και του ανυποψίαστου ανθρώπου μέσα στο ρου της ωμής καθημερινότητας. Εκεί όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος, βασιλεύει η πλήξη και η ανία, καραδοκεί ο θάνατος….


ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ


Κηδεύτηκε χτες, μεταξύ συγγενών και φίλων.

Λίγοι λεκέδες πορφυροί στο πεζοδρόμιο

θα τον θυμίζουν το πολύ ως το φθινόπωρο

μέχρι να βάψουν τη βροχή και να χαθούνε.

Εκεί, μπροστά στης τράπεζας τις σκάλες

στερνή φορά στο πλήρωμα του Μάρτη

το σώμα κι η ψυχή αγκαλιαστήκανε

σε μια φιγούρα σκοτεινή, απεγνωσμένη.

Προτού προφτάσει τον ληστή, τον πρόφτασε η νύχτα.

Αποκοτιά, συμπέραναν οι συντηρητικοί.

Δεν είναι εποχή για υπερβάσεις.

Άστοχη κίνηση, γνωμάτευσαν οι άλλοι.

Οι τράπεζες μας πίνουνε το αίμα.

Συνωστισμός από ιδέες ερμαφρόδιτες

σε εύθραυστες βιτρίνες ασφαλείας.

Λογιστική της παρακμής. Λευκή σημαία.


Κηδεύτηκε χτες, μεταξύ συγγενών και φίλων.
Το αύριο κηδεύτηκε μαζί του.
Δημοσία δαπάνη.


Αν και, όπως προελέχθη, οι εικόνες της καθημερινότητας υπερισχύουν, εντούτοις δεν είναι οι μόνες. Συχνά εμφανίζεται ένα δριμύ κατηγορώ στον αδιάφορο Δυτικό κόσμο. Άλλα παιδιά βιώνουν την πείνα στην Αφρική και άλλα ψάχνουν στους κάδους "μας" για ο,τιδήποτε θα τους γλιτώσει από την μαύρη εξαθλίωση. Βέβαια δεν αρνείται την κοινωνική ευθύνη των ποιητών, οι οποίοι οφείλουν διαρκώς να ορθώνουν την πέννα τους μπροστά σε κάθε πράξη αδικίας και απανθρωπιάς.


ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΓΥΑΛΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Σε είδα να σαλεύεις στα Εξάρχεια.
Πρόσωπο δίχως πρόσωπο.
Κορμί χωρίς πυξίδα.
Συγκεχυμένο πλάσμα, ετοιμόρροπο.
Χαμένος μονομάχος στην αρένα.

Σκέφτηκα να σε κρύψω σ' ένα ποίημα.
Να σε τυλίξω λέξεις μυστικές.
Να μην κρυώνεις.

Άλλη μια αυταπάτη δωρεάν.
Το ίδιο παγωμένο λεξιλόγιο.
Οι ένοχες κραυγές των φωνηέντων.
Τα υλικά της σιγουριάς. Τα πλαίσια.
Εκείνο το γυαλί ανάμεσα μας.

Να σε καταλαβαίνω μόνο δεν αρκεί.
Θα 'πρεπε να μπορώ να σ' αγκαλιάσω.
Να μην κρυώνω.


Τη συλλογή συμπληρώνουν επίσης ποιήματα που αναδεικνύουν τον ανθρώπινο φόβο απέναντι στο θάνατο και ποιήματα που σκωπτικά βλέπουν έναν έρωτα να καταλήγει σε συνήθεια. Συχνά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες «μα κανείς ποιητής δεν θα γράψει για την κρίση;» Μα κι εδώ ο Χάρης Μελιτάς με κάλυψε πολλάκις με ποιήματα όπως το έξυπνο «ANDY WARHOL». Μου άρεσαν ιδιαίτερα «το καρνάγιο του τρόμου» σε μορφή Μαλαισιανού παντούμ, το «ωράριο εργασίας» που θυμίζει την τάση των ιμπρεσιονιστών να εντοπίζουν τις ιδέες τους έξω στη φύση και το «Δελτίο ειδήσεων» που είναι οικείο, ζωντανό, απλό, αντικατοπτρίζει το καθημερινό μας τρέξιμο από υποχρέωση σε υποχρέωση…. Ωστόσο διάλεξα για το τέλος το καλύτερο κατ’ εμέ ποίημα της συλλογής. Το «μνημόσυνο»…


ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ


Και να οι δίσκοι.

Να τα κόλλυβα. Να τα παντεσπάνια.

Τόσα οι παπάδες, τόσα ο ναός

τόσα ο δεσπότης, τόσα οι φωτισμοί

τόσα η Βυζαντινή κομπανία.

Βάλε γλαδιόλες, σερβίτσια, υπεργολάβους

γραφεία, τυπογραφεία, μεταφορικά.

Και το κονιάκ να ρέει άφθονο στο κυλικείο.


Μάλιστα κύριε, αναστέναξε ο σκώληξ.

Κι εμείς δουλεύουμε σαράντα μέρες

για ένα πιάτο φαΐ.

 

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης


Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 2363

Εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία

«Το κόκκινο πασούμι» του Θανάση Παμπόρη δεν είναι ένα κοινότυπο μυθιστόρημα. Δεν έχει αρχή, μέση και τέλος, δεν έχει συγκεκριμένη υπόθεση αλλά ούτε και  θεαματικό φινάλε. Τότε τι είναι;

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Το θεματικό μοτίβο που χρησιμοποιεί είναι μια ψυχιατρική  κλινική με την ονομασία «Παντοκράτωρ», όπου βρίσκονται εγκλεισμένοι ψυχικά ασθενείς ή εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες. Ο συγγραφέας μέσα σ’ αυτό το θλιβερό χώρο δημιουργεί για το βιβλίο του τους δικούς του πρωταγωνιστές, που αντιθέτως δεν είναι πρωταγωνιστές της ζωής τους. Άλλοι γιατί δεν γνώρισαν την οικογενειακή θαλπωρή, άλλοι γιατί απλά θεωρήθηκαν μίασμα για τις οικογένειές τους, άλλοι γιατί το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα τους τραυμάτισε βαθύτατα και άλλοι γιατί έτσι απλά βιώνουν τις αρνητικές συνέπειες μιας, καταδικασμένης στη μιζέρια και την αδικία, ζωής. Η Γωγώ, ο Βρασίδας, ο Βαγγέλης, ο Παυσανίας, η Ελένη. Μέσα από το κείμενο θίγονται πότε σε βάθος και πότε επιδερμικά, πολλά από τα αρνητικά χαρακτηριστικά του τόπου μας. Η διαφθορά, ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι ανεκπαίδευτοι και ακατάλληλοι υπάλληλοι πολλών τέτοιων ιδρυμάτων, οι προκαταλήψεις των μικρών κοινωνιών, οι παράνομες σεξουαλικές σχέσεις, τα εγκλήματα του εμφυλίου, η "μαύρη" περίοδος της δικτατορίας και η στυγνή εκμετάλλευση της έννοιας «Δημοκρατία». Μέσα απ’ το κείμενο επίσης ο συγγραφέας δράττει της ευκαιρίας για να αναπολήσει αρκετά βιωματικά στοιχεία. Κάποια που τον πονούν και κάποια που θ’ αφήνουν πάντα μια γλυκιά ανάμνηση στο νου…

Η περιγραφή των χώρων και των "αθέατων" πρωταγωνιστών της κλινικής μου θύμισε τον πίνακα «Το προαύλιο ενός φρενοκομείου» του Goya, πάνω στον οποίο είχα εργαστεί πριν από μερικά χρόνια. Ευθύς αντιλήφθηκα ότι, αν και αλλάζουν οι εποχές, οι καταστάσεις μένουν συχνά οι ίδιες. Και ο Goya το 1794 καυτηρίαζε την περιθωριοποίηση, το κίβδηλο πρόσωπο της κοινωνίας καθώς και τη σκληρή αντιμετώπιση των απλών ανθρώπων από την απρόσωπη εξουσία. Δεν ήταν λίγοι άλλωστε εκείνοι που, ενώ είχαν "σώας τας φρένας", βρεθήκαν έγκλειστοι σε φρενοκομεία και φυλακές έπειτα από ανυπόστατες διώξεις της Ιεράς Εξέτασης. Οι πρωταγωνιστές του πίνακα παλεύουνε γυμνοί, σέρνονται, μιλούνε μόνοι τους, αναπαριστούνε πρόσωπα που δεν είναι. Κάποιοι πιο πίσω παραμένουν στο σκοτάδι, όπως άλλωστε είναι προορισμένοι να μείνουν για όλη τους τη ζωή…


Υπάρχει όμως μια διαφορά με τον Goya. Αν εκείνος επέλεξε να αφήσει τους ήρωές του στην αφάνεια, ο Θανάσης Παμπόρης τους δίνει μια τίμια ευκαιρία έκφρασης. Μια έκφραση ωστόσο που δεν συνεπάγεται σωτηρία ή επανένταξη στο κοινωνικό σύνολο παρά μια ελευθερία στο δικαίωμα του ονείρου, των αναμνήσεων, των παιχνιδιών της μνήμης. Εκεί ο κόσμος είναι δικός τους και κανείς δεν μπορεί να τους τον στερήσει. Ιδιαίτερη εντύπωση επίσης προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει το άγνωστο υποσυνείδητο αυτών των ανθρώπων. Ακατάστατες σκέψεις, περίπλοκη αλληλουχία εικόνων, συγκεχυμένες μνήμες. Συχνά και ο αναγνώστης παγιδεύεται μην ξέροντας τι τελικά από αυτά που διαβάζει ισχύει και τι όχι.

Σε δεύτερο ρόλο οι συγγενείς των ασθενών. Άλλοι βιώνουν με πόνο το μαρτύριο της οικογένειάς τους βρισκόμενοι δίπλα στο πρόβλημα και άλλοι χρησιμοποιούν την κλινική για να θάψουν ότι "μιαρό" ταυτίζεται μαζί τους. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι ασθενείς έχουν μέσα τους οργή και απωθημένα. Γιατί κανείς δεν μοιάζει ν’ αντιλαμβάνεται ότι αυτά που ζητούν δεν είναι τελικά τόσο δύσκολα… Συντροφικότητα, κατανόηση και ελπίδα.

 

 


Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 3235

Εκείνη, μια επαγγελματίας στιχουργός και ραδιοφωνικός παραγωγός. Εκείνος, εκπαιδευτικός, που λατρεύει να εκφράζεται, όπως δηλώνει, «εμμέτρως πλην σαφώς». Ο λόγος για την Αναστασία Δούμα και τον Άρη Μπιτσώρη. Τόπος συνάντησης το διαδίκτυο, που εντέλει εκτός από ύποπτους σκοτεινούς δρόμους διαθέτει και όμορφους φωτεινούς. Έγχρωμους ή ασπρόμαυρους, ανάλογα με την περίσταση. Το αποτέλεσμα; «POESIE NOIRE  - Ημερολόγιο παράλληλων στίχων». Και πώς προέκυψε;

Διαβάζοντας ο Άρης την ερωτική και κάπου κάπου μελαγχολική ποίηση της Αναστασίας, μια έξυπνη ιδέα τριβέλισε τα αισθητήριά του όργανα. Να διασκευάσει τους δικούς της ελεύθερους στίχους σε φόρμες έμμετρες, ομοιοκατάληκτες και λαϊκοφανείς. Ανάμεσα στις δυο ανεξάρτητες γραφές παρεμβάλλονται πανέμορφες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από γνωστά film noir. Το αποτέλεσμα πρωτότυπο και υπέροχο. Χωρίς ν’ αλλάζει σχεδόν καθόλου το νόημα των αρχικών ποιημάτων της Αναστασίας, ο Άρης προσθέτει τη δική του διαφορετική πινελιά, διανθισμένη με έναν προσωπικό, συχνά σκωπτικό, τόνο. Άλλωστε από τη δική μου μακρόχρονη γνωριμία μαζί του ξέρω ότι είναι από τη φύση του μια σατιρική ύπαρξη!

Τα ποιήματα της Αναστασίας κινούνται γύρω από τον ίδιο θεματικό άξονα. Τον έρωτα. Ενθουσιασμός, απογοήτευση, μοναξιά, θύμηση, ελπίδα, θυσία, προσμονή, εγκατάλειψη. Οι λέξεις συνήθως καλυμμένες κάτω από ένα μελαγχολικό πέπλο, που προκαλεί στον αναγνώστη συμπόνια και σκεπτικισμό. Και εδώ είναι που χρειάζεται η διαφορετικότητα του Άρη. Οι στιχουργικές του παρεμβάσεις έρχονται να "σπάσουν" αυτό το ρυθμό, δίνοντας μια πιο ανάλαφρη και μελωδική αίσθηση. Κι επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, σας παραθέτω μερικά δείγματα αυτής της πραγματικά ιδιότυπης σύζευξης…


ΕΓΙΝΑ ΕΣΥ


Στον μεθυσμένο δρόμο σου, σεργιάνισα χθες βράδυ.

έσβησα το φεγγάρι, να βλέπεις μέσα απ' τα μάτια μου

φυλάκισα την φωνή και τραγούδησα με την ανάσα σου

έγινα εσύ για να σε νιώσω...

κράτησα ενέχυρο το γέλιο σου, για να σε καρτερώ και πάλι,

χωρίς πόνο, χωρίς δάκρυ, μόνο μ' αγάπη...


VS

Στο μεθυσμένο δρόμο σου σεργιάνισα χτες βράδυ

και το φεγγάρι το 'σβησα να 'χει πηχτό σκοτάδι.


Μέσα από τα μάτια μου θέλω να βλέπεις μόνο

να μην κοιτάς στην πλάτη μου πόσους σταυρούς σηκώνω.


Ρούφηξα την ανάσα σου μέσα σου να τρυπώσω

να γίνει το εγώ μου εσύ, το είναι σου να νοιώσω.


Τα μπάσα και τα πρίμα σου τα έκανα δικά μου

με τη δική σου τη φωνή να τραγουδώ, καρδιά μου.


Το γέλιο σου ενέχυρο το κράτησα βαθιά μου

να το θυμάμαι αφού εσύ θα είσαι μακριά μου.


Δίχως του πόνου το λυγμό, χωρίς σταγόνα δάκρυ

μ' αγάπη θα σε καρτερώ στου λιμανιού την άκρη.


 

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ


Δεν ξέρει η νύχτα σου τις σκέψεις μου...

κι ας στάζουν μέλι.

αποκοιμιέσαι σε ψίθυρους αγάπης από ξένο στόμα.

και το δικό μου ξεραίνεται στο παραμιλητό.

αόρατη, σαν πετονιά, που δύναμη δεν έχει

τυλίγομαι στην αύρα σου, φροντίζοντας πληγές.

μην μ' αδικείς που δεν μπορώ,

τον ήλιο να σου φέρω.

σελήνης κόρη είμαι εγώ

και βγαίνω όταν πονώ...

 

VS

Που να 'ξέρες που οι σκέψεις μου στάζουνε μέλι ακόμα
αφού κοιμάσαι αγκαλιά τις νύχτες σ' άλλο στρώμα.

Εκείνη παίρνει τα φιλιά απ' τα υγρά σου χείλη
και μένα μείναν σα στεγνή ρόγα από σταφύλι.

Αόρατη σαν πετονιά όλο κι αδυνατίζω
στην αύρα σου τυλίγομαι και τις πληγές φροντίζω.

Μη μ' αδικείς που δε μπορώ τον ήλιο να σου φέρω
δυο ήλιοι δε βολεύονται αυτό καλά το ξέρω.

Σελήνης κόρη είμαι εγώ, τις νύχτες τριγυρνάω
και συ που 'σαι του ήλιου γιος το φως σου αναζητάω.


 

ΚΑΔΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ


Άδειασμα συναισθημάτων,

σε κάδο που έχει δηλώσει παραίτηση από την προσφορά του.

ξεφορτώθηκα με γενναιότητα το χθες

επιλέγοντας την μη αποκομιδή τους.

ποιος να φανταστεί ότι υπάρχουν απορρίμματα ευτυχίας

σ' ένα άχρηστο κάδο που αντικαταστάθηκε από νέα αγορά?

έτσι είμαι ήσυχη...

ίσως ξυπνώντας κάποια νύχτα, το μετανιώσω

και τα συλλέξω πάλι…


VS


Άδειασα συναισθήματα στον κάδο των ονείρων
επώδυνα απορρίμματα προσδοκιών μου στείρων.

Ταυτόχρονα επέλεξα τη μη αποκομιδή τους
σακούλες στο μπαλκόνι μου με φιόγκο στην κορφή τους.

Είναι ένα ξαλάφρωμα του ψυχικού μου βάρους,
δυσαναπλήρωτο κενό ή έλλειψη του θάρρους;

Ίσως ξυπνήσω μια βραδιά μέσα στο μαύρο χάλι
μετανοιωμένος κι ύστερα θα τα μαζέψω πάλι.

 

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης


Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 3568

«Διάτρητη από άστρα» ονομάζεται η ποιητική και ζωγραφική σύνθεση της Νίκης Βλάχου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να εξαγάγεις εύκολα συμπεράσματα στο ερώτημα τι υπερισχύει σ’ αυτό το βιβλίο. Ο λόγος ή η εικόνα; Η προσωπική και ταπεινή μου άποψη είναι ότι υπάρχει απόλυτη αρμονία και γόνιμο πάντρεμα μεταξύ τους.

Αν και γνωρίζω ότι πολλοί από τους πίνακες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο είναι στην πραγματικότητα έγχρωμοι, εντούτοις θεωρείται ιδανικότερη και επιτυχέστερη η ασπρόμαυρη μεταφορά τους ανάμεσα σε τέτοιου είδους ποιήματα. Ποιήματα που ως επί το πλείστον έχουν στα «γονίδιά» τους έναν έκδηλο ερωτισμό. Λέξεις που κινούνται ανάμεσα στη νοσταλγία, τη μελαγχολία και το πάθος. Συχνά αναδύουν μια τολμηρή σεξουαλικότητα, που σε συνδυασμό με τα στοιχεία της φύσης παραπέμπουν σε αρχέγονες Διονυσιακές απεικονίσεις. Η Νίκη Βλάχου πειραματίζεται με τις φράσεις, ενώ κάποιες φορές μέσω αυτοαναφορικών ποιημάτων αναζητά και η ίδια την ουσία της δικής της γραφής.

Εγώ δάκρυα πλάθω,

για να ’ναι δροσερά τα μάτια σας

για να τα βλέπω

και ν’ αστράφτω...


Εγώ κίονες υψώνω,

για να 'ναι υποστυλωμένα να όνειρά σας

για να τα πραγματοποιώ

και να ζηλεύω...


Είναι γενικά ικανότητα των ζωγράφων, μέσω αφαιρετικών σκηνών και μυστηριακών εικόνων, να προσδίδουν στους πίνακές τους μια ποιητική χροιά. Η Νίκη Βλάχου ωστόσο, έχοντας αυτή τη διττή καλλιτεχνική ικανότητα, καταφέρνει να γίνεται – αντιθέτως με τη ζωγραφική – εικονοπλαστική στην ποίηση. Κάθε της στίχος εκλαμβάνεται από τον αναγνώστη ως νοητή εικόνα. Είτε πραγματική, είτε υπερεαλιστική, είτε γήινη, είτε συμπαντική. Της εύχομαι ολόψυχα αυτό το ταξίδι των αισθήσεων να συνεχιστεί μ’ επιτυχία. Άλλωστε αυτός ο απέραντος και άγνωστος αστρικός κόσμος, που φαίνεται ν’ αγγίζει ιδιαίτερα την καλλιτέχνιδα, ενδείκνυται για νέες αναζητήσεις…


Όταν κοιτάζω τριγύρω,

τον βλέπω.

Όταν δακρύζω,

θα ’πεσε αστρόσκονη λέω.

Κι όταν βραδιάζει,

η ευχή μου προσμένει

ακόμα ένα πεφταστέρι

έτη φωτός μακριά

όσο κι αυτός.


Κι έχω τόσα πολλά να κάνω,

τόσα πολλά να πω,

και μια ζωή να ζήσω...

 

******

 

«….Και πενήντα χρονιά

να περάσουν,

θα ’ρθω μα μέρα

να σου πω

πως σ' αγαπώ».

Του είχε γράψει.

Πριν λίγο,

έπεσε τυχαία

πάνω του,

ούτε ένα «γεια»

δεν του είπε.

Όμως αυτός ξέρει...


Τριανταεννιά απομείνανε.

 

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Σχολιασμοί Βιβλίων
Εμφανίσεις: 2473

«Σούπερ….. ύρωες» ονομάζεται η νέα συλλογή παιδικών ποιημάτων που λάβαμε πριν από λίγες μέρες. Συγγραφέας ο Κωνσταντίνος Υρούλης και πραγματικά μου άναψε φωτιές μέσα στο σπιτικό μου! Άρπαζαν το βιβλίο τα δικά μου "θηριάκια"  και έτρεχαν μαλώνοντας σε ποιον να το διαβάσω κατ’ αποκλειστικότητα!

Η συνταγή γλυκιά και τρυφερή. Τα συστατικά άριστα. Πατρική αγάπη, ποιητικός οίστρος, χαρούμενη διάθεση. Οι ζωγραφιές, δημιουργίες της κόρης του όταν μόλις περιδιάβαινε τα πέντε! Τι πιο αυθεντικό λοιπόν για να εκφράσει κάποιος ποιητικά μερικές από τις πιο όμορφες καθημερινές παιδικές στιγμές; Όπως για παράδειγμα ένα πάρτι γενεθλίων, ένα γαλήνιο νανούρισμα, μια μέρα στο σχολείο… Προσωπικά, εκτός από τα ωραία συναισθήματα που αποκόμισα, υπήρχαν φορές που το πηγαίο χιούμορ του δημιουργού με διασκέδαζε αφάνταστα! Όπως για παράδειγμα η αποτυπωμένη παιδική αφέλεια στο ποίημα με τον τίτλο «τηλεόραση», απ’ το οποίο σας παραθέτω ένα σχετικό απόσπασμα.


Πόσο δεν καταλαβαίνω την κυρία στο γυαλί

που τσακώνεται με έναν που' χει ένταση πολύ

για μια αύξηση - όπως λέει - στα μολόγια της δεή

- τα μολόγια πρέπει να' ναι ένα νόστιμο γλυκό

γιατί λένε πως φουσκώνουν με τεράστιο ρυθμό

κι ο μπαμπάς που βρίζει πάντα για το θέμα της δεή

όταν του το αναφέρω δείχνει να γελάει πολύ -

πόσο δεν καταλαβαίνω τότε που μου εξηγεί

πως αυτά τα τιμολόγια είναι χρέος μας βαρύ

να τα δίνουμε σε κάποιους για να βγαίνουν στο γυαλί.


Μακάρι πραγματικά ο Κωνσταντίνος Υρούλης να είχε καταγράψει περισσότερες παρόμοιες στιγμές και να μας έκανε ακόμα πιο χαρούμενους. Αλλά είμαι σίγουρος πως κάτι θα ετοιμάζει…


Νανούρισμα


Φεγγαράκι μου χλωμό

μες το βραδάκι λάμψε

δώσε στο όνειρο ειρμό

και την ημέρα πάψε.


Και συ βραδάκι μου καλό

τον ήλιο να τον πείσεις

αν είναι τ' όνειρο γλυκό

τη μέρα να αργήσεις.


Και συ καλό μου όνειρο

τη μέρα μη φοβάσαι

το φεγγαράκι μίλησε

όμορφα να κοιμάσαι.

 

 

Αλέξανδρος Ακριτίδης

  1. Το στοίχημα του Ησίοδου και το επιπλέον - Σπύρος Γεωργίου (Μαλλιάρης Παιδεία)
  2. Δάσκαλε εσύ, σοφέ λαέ μου, με ρητά και παροιμίες δίδαξέ μου - Ευαγγελία Αγγελική Πεχλιβανίδου
  3. Χαμένα Κορμιά - Διονύσης Μαρίνος (Τετράγωνο)
  4. Όνειρο - Νίκος Μπατσικανής (Γαβριηλίδης)